“Ben kimim?”

“Kalem, darbelerimin ürünüsün. Kafamdaki hayali varlığın yazıya düşmüş halisin. Ben, ne dersem onu yapacaksın. Ne söylemeni istersem onu dillendireceksin. İster ateşlere atarım seni, dilersem bahçelerde yaşatırım. Ve canım çekerse seni öldürürüm, tek darbe ile diriltirim.”

“(…) Kafamı bulandırdın. Ne diye varım ki? Beni yazmak için neden emek çekiyorsun?”

“Bana soru sorman haddin ve hakkın değil. Gerektiğinde ben seni hesaba çekeceğim.”

“Soruyu sen yazdırdın ama.”

“Haddini bileceksin ama sana şu kadarını söyleyeyim: Senin, vasıtanla okuyucuya kader hususunda bir mesaj vermek istiyorum. Üzerinden kaderin anlaşılmazlığını anlatmaya çalışacağım.”

“Az, önce hesaba çekmekten bahsettin. Ama ben, senin yazının; kalem darbelerinin ürünüyüm. Nasıl hesaba çekeceksin ki beni? Üstüne üstlük bir de hesap sonunda bana azap mı edeceksin?”

“Sana söylemiştim. Bana soru sormak senin haddin değildir. Sen, bana mahkûmsun. Burada soruyu soracakta benim, cevabı alacak da.”

“Mahkûmiyetimin sınırı…”

“Yok, sınırsız ve sonsuz bir mahkûmiyet. Ben yazdığım zaman varsın, yazmadığımda yoksun. Şuurunu istersem alırım, dilersem seni bir anda zamanda ileri fırlatırım bir an da geçmişe yolculuğa çıkartırım.”

(…)

“Şimdi, şu bahçeye geç… Hanımın çocukların ve arkadaşlarınla ye, iç ve benden gelecek talimatları bekle.”

“Ne yapacağım, sonu ne olacak?”

“Sana soru sormak yok demiştim. İster misin şimdi seni bahçe yerine ateşlere atayım.”

“Olmuyor ki, böyle manasız. Anlam istiyorum.”

“Bakalım, bahçeye gittikten sonra da mana isteyecek misin? Görelim bakalım.”

“Sen benim ilahım mısın?”

“Haşa!.. Benim de senin de ilahın ALLAH!.. Bu yolculuğa zaten Allah’ı tanımak için çıkıyoruz.”

(…)