Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman önce alışverişlerini nakit yapan tüketicilerin, ticaretini nakit yapan üretici ve tedarikçilerin olduğu varsa parası ihtiyacını alan yoksa elindeki ile yetinmesini bilen veya biriktirip alan buna rağmen her daim mutlu, paylaşmanın resim, video olmadığı, kimsenin sadece kendisini düşünmediği, yardımsever olduğu bir dönem varmış.

Buralara daha sonra birileri gelmiş, önce insanların ulaştıkları şeyleri ulaşılamaz hale getirmiş. Bunlara ulaşmaları içinde cebindekinin hepsi karşılığın da eline bir kart ve kişinin beş yılını, on yılını alan ödeme planları vermiş.
Yeri geldiğinde cebimizde nakit kalsın diye, yeri geldiğinde yüksek tutarlı alışverişlerimiz de taksit imkânı için kullandığımız, cüzdanlarımız da yer etmiş ve her cinsinden bulunan, o olmadan sokağa çıktığımızda bir eksiklik hissettiğimiz kredi kartları…

Yatırım yapmak, ticaretini büyütmek, ev almak, araba almak vb… şeyler için çekilen, günümüzde bulaşmamış çok az insan olan krediler…

Zamanla kartsız artık yürümüyor, nakit dönmüyor kart olmadan yaşanmaz, günümüzde ki sistem bunu gerektiriyor diyen insanlar.

Hiç mi şu hayatta evim olmasın? Hiç mi full otomatik arabaya binmeyeyim? Ticaretim de hep mi yerimde sayayım büyümeyeyim mi diye vakum gibi çeken kredi sisteminin içine çekilen insanlar.
Bu gün hepimiz tekstil olsun barınma olsun gıda olsun ulaşım vs.. her sektörde ki bütün ihtiyaçlarımızın bedelinin yani ücretlerinin çok yüksek olduğundan şikayet etmekteyiz.

İyi de neden?

Diyelim ki bugün iki artı bir evin maliyeti elli bin tl.Olması gereken satış fiyatının ise ortalama altmış bin, en fazla yetmiş bin tl olması gerekmez mi? Evin günümüzde ki ortalama satış fiyatı ise yüz elli bin tl. Evi almak isteyen vatandaşa banka ismini verdiğimiz kurum, sana bir güzellik yapayım, evi almana yardım edeyim, sana bu parayı vereyim. Sende bana bunu iki yüz bin tl olarak parça parça on sene de öde…

Her şey ne kadar güzel değil mi?

Sistemde ki olay şu ki önce bir şeyi ulaşılamaz hale getir, sonra bunu kredi dediğimiz sistemle ulaşılabilir hale getir, sonra istediğin fiyata sat. Bunu öyle güzel yapıyorlar ki elli bin tl maliyetli bir şeyi nihai kullanıcıya iki yüz bin tl ye satıp, on yılda borçlandırıp birde memnun olmasını sağlıyorlar.

Yüksek imkan gerektiren işler de durum bu iken, gündelik ihtiyaçlar da durum bundan farksız değildir. Avm lerin vazgeçilmezleri tekstil sektörünü düşünürsek;

Bu gün marka diye tabir ettiğimiz bir jean pantolonun fiyatı ortalama yüz elli tl civarların da. Firmaya ortalama maliyeti ise satış fiyatının çok çok altında. Düşünün ki yüzde elli indirim de bile kar elde edilebiliyor. Ulaşılabilir olan ulaşılmaz hale getirilip popüler hale getirildiğin de, bir de taksit yapıldığın da değme dolan limitlerin keyfine…
Kredi ve kredi kartı sistemi ile alışveriş olmasaydı, çoğu insan sahip olmak istediği ev, araba vb. ihtiyaçlarına bu fiyatlarla nakit güçleri ile ulaşamayacakları için, fiyatlar ulaşılabilir, yani gerçek değerinde olurdu.


Bu gün üç liralık bir şeye otuz lira ödüyorsak bunu maalesef bankacılık sistemine borçluyuz. İşin garip tarafı ise insanların kredi çekmek, kredi kartı sahibi olabilmek için sıraya giriyor olması…

İnsanlar boğazlarına kadar kredi ve kredi kartı borçlarıyla doluyken bu sistem nasıl devamlı işleyebiliyor?

İnsanları kandırmanın en kolay yöntemi, ulaşamayacakları şeyleri vaat etmektir. Ulaşamayacak güçte olup ulaşmak istedikleri her şeyi vaat edin her insanı rahatlıkla kandırabilirsiniz. Toplumsal düzendeki sınıflar arasındaki ekonomik farkın bu kadar yüksek olmasının sebebi de bu.Az olan azından verip çok olanın çoğuna kattığı için,yoksul ile zengin arasındaki fark da uç seviyelere ulaştı.
Dünya üzerinde gerçek insanların önüne bütün yerine parça konulduğu için mesele bütünü görebilmek.

Gerçeği ve zamanın oyunlarını ayırt edebilen olanlardan, olmak dileğiyle…