İnsanlar sürekli konuşuyorlar, konuşuyorlar.Sürekli bir şeyler anlatma, aktarma telaşı içerisinde.Gariptir ki anlatılanlar içerisin de kulaklar olumlu bir şeyleri az duyar hale geldi.Dinlemeye sabırlı ve dinleme marifeti olan çok az insan kalmaya başladı.Herkes kendi derdini ön plana çıkarma derdin de...

İnsanların artık dertleri var...

-Kimisi işinden memnun değil, kimisi eşinden, kimisi çocuğundan, kimisi arabasından, aklınıza gelebilecek çoğu şeyde bir memnuniyetsizlik ve eleştiri hakim.

İnsanlar istedikleri şeylere sahip olabilmek için çalışırlar, çaba gösterirler. Göstermiş oldukları çabaların karşılığında genellikle istediklerini elde ederler.İşte oyunda tam bu noktada başlar.Kıyası kendinden aşağısı değil de yukarısı olan insan, emek verdiği sahibi olduğu şeyin değerini kısa süre içerisin de unutur.Bir üstüne gözü diker kıyaslar ve sahip oldukları artık memnun etmemeye başlar.Bir üste sahip olduğun da bir süre sonra tekrar bir üste yönelir bu böyle devam eder gider.Kıyas bir üste gittikçe memnuniyetsizlik ve doyumsuzlukta beraberinde artmaya başlar.Bu durum zamanla veren el alan elden üstündür sözünün zıddı olan, gelsin de nasıl gelirse gelsin , bağına kim emek verirse versin yeter ki üzümünü ben yiyeyim düşüncesini de kaçınılmaz hale getirir.
Haksız kazanmaya, elde etmeye başladıkça insan, üzerine koyuyormuş gibi görünse de sahip olduklarından da kaybetmeye başlar. Kaybetme başladıkça daha çok kazanma hırsı maksimum seviyeye ulaşır.Bu durum da insanın hakkı- haksızlığı, iyiyi-kötüyü, sahteyi-gerçeği ayırt etme yetisini elinden alır.İstediği yanlış da olsa, haksız da olsa onu engelleyen her kişiyi her şeyi düşmanı ilan eder.
Artık ego insanın kontrolün de değil, insan egonun kontrolündedir. Ego ön plana çıktıkça kibir ve böbürlenme ortaya çıkar.Kibir ve böbürlenme ön plana çıktıkça şikayet etme, sızlanma, halinden memnun olmama ortaya çıkar.Memnuniyetsizlik ön plana çıktıkça dertler de artmaya başlar.Varlık içinde yokluk nasıl başladıysa aynı oran da kalabalık arasında yalnızlık da artmaya başlar.Mutsuzluğun ise değme keyfine…
İnsan öyküsünün içindeyken gerçekleri göremez.Halinden şikayet eden sızlanan kimseye yaratıcı çözüm hakkı vermez..
İnsan sahip olduğu şeylerin değerini kaybedince anlar.Kaybetmeden önce değer bilmek ise kıyası üst değil alt tutmaktan geçer.Şükrün ve mutluluğun anahtarıdır kıyasın alt tarafı…Kıyası üst olan kazanamıyormuş gibi görünse de öyküsünün sonun da kaybederken, kıyası alt olan üstüne koya koya yükselir.
Ne güzel söylemiş üstat
-Dert bilmeyen, dert kıymetini bilemez.Aşık Veysel

Gerçek dertler edinmek dileğiyle…