Yalnız olan aslında insan değildir.Ruhudur,düşüncesidir.
İnsan kendiyle aynı şeyleri düşünen biri yoksa yalnızdır.
Aynı fikir, aynı görüş, aynı hislere sahip birini bulursa kurtulur bazen diye düşünürüz.
Hadi buldu diyelim.O zaman düşüncelerinin sahibi yalnız sen olmazsın ki.
Senin bir önemin kalmaz.Sıradanlaşırsın,rutinleşirsin,sıkılırsın...
Bu sefer yine bir yalnızlık başlar.Ama bu sefer kalabalık içinde bir yalnızlık.
Yani senin gibi düşünen,senin gibi hisseden birilerini bulsan da yalnızsın, bulamasan da.
Bu yüzdendir ki insan mahkumdur yalnızlığa her zaman.
Aslında o kadar kötü değildir yalnızlık.En güzel tarafı ise senden değişmeni beklemez.
Hep böyle kal yeter der.Buda zaten istediğimiz şey değil mi zaten?
Ben gibi kalmak, en önemlisi bu galiba.
Seni sen gibi kabul eden bir şeyden daha güzel ne olabilir ki her zaman...