“Sabah kalvaltı yapmadan evden çıkma” der ya büyüklerimiz, Ersun Yanal’da “ileride herkes bassın” demiş oyuncularına maça çıkmadan. Maç başlar başlamaz Emre haricinde, Baroni de dahil olmak üzere, diğer beşli müthiş baskıyla başladılar maça. Emre “yerinden oynama”, “Baroni-Kuyt-Sow ve Alper de “yerinde durma” direktifi almışlar hocalarından. Onlar bu mantaliteyle oynayınca, Antalya adeta şaşkına döndü ve bir şey yapamadı.

Samet Aybaba bu sene ilk defa Emrah ile Zeki’yi aynı maçta yanyana ilk 11’de oynattı. Belli ki Fener’in hücum gücünü bilen Antalya’nın hocası bu iki zıpkın gençle enerji artısı sağlamak istemiş rakibine karşı. Ancak Fenerbahçe’nin aşırı hevesli pres uygulama isteği Akdeniz ekibini resmen çökertti bu devrede. Ne defansı, ne ofansı, ne hücumu bir türlü maça adapte olamadı. Fenerbahçe sanki “Fenerbahçe B” takımıyla antrenman yapar gibiydi. İlk 30’dan sonra kımıldar gibi oldu ev sahibi az biraz ama nafile. İnanın gole kadar çok cılız bir iki atak ve Wederson frikiği bir işe yaramadı. Ama futbolu seyredenleri kendine “aşık ediş sebebi” devreye girdi ilk yarı biterken. Ceza alanını ve çevresini pres ve paslaşmalarla mükemmel kullan Sarı Lacivertliler son vuruş yeteneklerinin dibe vurmasıyla en az 5-6 gollük net pozisyonu harcayınca, son saniyede defansının bir anlık ofsayt dalgınlığında boğuluverdi maalesef.

Antalya Oyunu Dengeledi

İkinci yarı başlarken kafamdaki soru şuydu; Fener’in Emenike silahına karşı Anyalya’nın kendi planları içinde hızlı atağa kalkan, özellikle rakibin defans beklerinin hücuma çıktığı anlarda geri dönüş imkansızlıkları yaşadığı dönemlerde kullanabileceği, bu sene tam 7 maçda oynayan İsaac neredeydi? Kırmızı veya sarı kart cezalısı olmadığına göre sakat mıydı acaba? Baroni ve Egemen’in peşi sıra gördükleri sarı kartlardan sonra bir haller oldu Sarı Lacivert’li ayaklara. İleride gol ararken defansın pozisyon kaybı ve geriye dönüşlerdeki aksaklıkları tam zamanında fark etti Ersun Hoca. 8-10 dakikalık “ayağı prangalanmış” görüntü sergileyen orta saha ve özellikle defans oyuncularının imdadına Selçuk-Webo değişikliği yetişince takım tekrardan normal seyrine dönüverdi. Emenike çok sevdiği ve oynamak istediği “merkez forvet” pozisyonuna geçti, Emre de Selçuk’un defansın önünde “sabitlenmiş çapa” görevi üstlenmesiyle ileri daha rahat gitmeye başladı bu sayede. İlk yarıda peynir ekmek gibi pozisyon bulan konuk takımın bu devre Webo-Kuyt denemelerine rağmen ilk yarıdaki pozisyonları bulamamasının sebebiydi Samet Aybaba. Devrede oyuncularına” oyunun her dakikasında korkudan öleceğimize, eğer yenileceksek, bir kere yenilip ölelim ama kendi oyunumuzu oynayalım” diyen emektar hocanın oyuncularına verdiği cesaret, oyunu dengeye getiriverdi ikinci yarının tersazisinde.

Ne zamanki Diarra’nın ayağı kaydı, işte o zaman bu terazi bozuluverdi. Emenike Karabükspor’da ki günlerini hatırlarcasına önce Serkan’ı, sonra Emre’yi ekarte edince, Sow’a da topu içeri yollamak kaldı. Ne diyelim adet yerini buldu, son saniyede 3 puan yine Kadıköy’e doğru uçtu.

24 Kasım 2013, Pazar, New York, 2:25