Maç öncesinde Fenerbahçe adına hesaba katılması gereken bazı tespitler vardı. İlki, bir saatini 10 kişiyle oynadığı müthiş derbide as kadronun harcadığı aşırı gayret ve enerjinin yaratacağı yorgunlukdu. İkincisi de, her ne kadar yedeklerle de oynansa Türkiye Kupasından kalan mental yorgunluğun ve psikolojik etkilerin takımın “esas abilerine” sirayet edip etmeyeceğiydi.

Her ikisi de gerçekleşince, ortaya “uyur gezer” bir Fenerbahçe çıkıverdi maçın hemen başında. Son 8 maçını kazanamayan Çaykur’un en büyük derdi sakatlıklardan ötürü ideal kadroyu bir türlü kuramamasıydı. Galatasaray ve Beşiktaş beraberliklerinde kullandığı Sercan-Cernat-Tevfik-Kweuke dörtlüsünü nihayet yeniden sahaya sürebilmişti Çalımbay. Devrede gördük ki Fenerbahçe’nin 3 bloğu sanki birbirlerine küs arkadaş gibiydi. Defans, orta saha ve hücum hattlarındaki kopukluk doruk noktadaydı. Christian’ı yine göze hoş gelen pas hataları!!! yaparken görmek benim için sürpriz olmadı. İlk yarının uzatmalarında ve ikinci yarıda kılık değiştiren Baroni olmasaydı, yazının başlığını “alın Baroni’yi vurun Raul’e” şeklinde yazardım herhalde. Egemen ve özellikle Bruno’nun aşırı yavaş davranmalarını affetmeyen Cernat Rize’nin golünü hazırlarken, bu golü atan; ancak bir dakika sonra Alves’in müthiş timing hatasından sonra daha kolayını kaçıran Kweuke karşılaşmanın çok şeylere gebe olduğunun adeta habercisi oluyordu Rize Şehir Stadında. “O golü nasıl kaçırdım?” diye dövünsün dursun bence Leonard. İmkansızı başardı çünkü. Fener’in tek gollük şansı Sow’un ayağını topa götürmeyi beceremediği pozisyondu ve onun topa vurmayı bırakın, yürümeye hali olmayınca devre golsüz biter diye düşündü maçı izleyenler.

İstikrarsız Baroni mi Alex gibi oynayan Christian mı?

Aslında ilk 45 golsüz bitmişti ama imdada gene uzatmalar yetişti. Son dakikaları adeta “gol dakikalarına” çeviren Fenerbahçe, devrenin +2’sinde gelen frikik golüyle kendine de geliyordu bir bakıma. Alex kılığına giren Christian’ın serbest vuruşuyla maç bir anda döndü. Frikikden çok uzun zamandır gol atmayı unutan Brezilya’lı öylesine milimetrik ölçüm yaptı ki, Sekan adeta ”ben bunları antrenmanda çok yedim” der gibi hiç bir reflex gösteremedi gelen vuruşa.
İkinci yarıya alışılmış Yanal’ın “2P’si” pas ve presle başlayan Fenerbahçe önce Emenike, sonrasında da Alper’le yakaladığı fırsatları değerlendiremeyince galibiyet sayısı gecikdi. 60’da Volkan-Egemen birlikteliği Cenk Ahmet-Cernat ortak akınına fırsat vermedi. Kweuke’nin 70’de ki sakatlığı Rize’nin bitişi anlamına geliyordu. Maçın kaderiydi bu mecburi değişiklik adeta. Aslında Kweuke’nin yerine oyuna giren Sezer değil Webo’ydu. İleri de top tutan, top saklayan, kafa vuran, şut çeken Rize’nin “ceza alanı ve altı pas patronu” oyundan çıkarken, Fenerbahçe için aynı özellikleri taşıyan Webo’nun girişi de gidişatı değiştirecekti besbelli.

Emenike mi Webo mu?

Bu dakikadan sonra Sarı lacivertlilerin tek hedefi galibiyet golüne ulaşmaktı. Yorgunluk tarihe karışmış, gole ulaşmak işin yapılan koşuların sayısı artmıştı. İlk yarıda yürümeye üşenen “son dakika sever” Kanarya yine bir duran topda galibiyet golüne ulaşıyordu dakikalar 83’ü gösterdiğinde. Eski dostu Alex de Souza’yı çok özlediği belli olan Christian yine ölçümünü yaptı ve korneri Webo’nun kafasına kondurunca; Serkan’ı çaresizliğe iterken, Webo’yu tekrardan “ceza alanının efendisi” ilan ediyordu. Fenerbahçe’de nasıl ki Gökhan’ın, Topal’ın alternatifi yoksa Webo’nun da alternatifi yok. Yanal eğer Emenike ve Webo’yu beraber oynatmak istiyorsa, oynatabilir tabii ki. Bundan doğal ne olabilir? Devre arasında yapılacak “Webo alternatifi” yerli bir forvet bu işi çözer. Emenike kanatta, Webo merkezde oynar, yeni yerli forvet de bench’de hazır kıta bekler. Bu arada Christian’ın 2-1’den sonra Emenikeye “al da at” diye verdiği gol pasını da unutmayalım. Umarım bu maç da Baroni için dönüm noktası olur ve böyle oynamaya devam eder.

7 Kasım 2013 Cumartesi, New York, 3:30pm