Trabzonspor’un hocası Mustafa Akçay sene başında bir Olcay operasyonu yapmış ve sol açık oynayan bu afacan delikanlıya sol bek görevi vererek, bu futbolcuyu önce Volkan Şen’le sonrasında da Florent Malouda’yla beraber sol kanadın patronluğuna soyundurmuştu. Malouda’nın görev alışıyla birlikte, geçen sene ortalarda gözükmeyen Henrique’nin bu seneki olağanüstü formuyla; Akçay 4-2-3-1’in önünde kullandığı dörtlüğü Lazio maçıda olmak üzere Maoluda-Adrian-Yusuf-Henrique hattıyla oluşturmuş ve çok da başarılı olan oyunlara imza atmıştı.

Lazio maçının hemen ardından dün akşamki maçı kafasında muhtemelen sanal olarak oynayan Mustafa Hoca Fenerbahçe maçı için bambaşla bir taktiksel anlayışa giderek normal düzenini bozdu. Hiç alışılmadık 3 stoperli bir düzenle sahaya yayılan Bordo Mavililer, Olcan’ı da geçen seneki sol açık pozisyonuyla oynatınca, teorik olarak uygulanmak istenen sistem Fenerbahçe’nin golü bulamamasından dolayı partikte de doğru hamleler olarak gözüktü. Bu taktiksel değişikliklerin sebebi neydi? Birincisi 3-1 önde giden Lazio maçının 2 dakikada 2 gol yenmesiyle terse dönmesi, dün akşamki maçı Trabzon adına “mümkün olduğunca az riskle oynamaya” sevketmişti. Yani hedef hem beraberlikti hem de “atarsam kapanırım, 3 puanı alır kaçarım” düşüncesiydi. Lazio maçında 2 dakika çöken defansa Giray’ı eklemek adeta yorgun bir maratoncuya “vitamin ve protein takviyesi” yapmaktı ve evdeki hesap carşıya fazlasıyla uydu. Bu takviyenin bir diğer amacı da defansın merkezinde Aykut’la Mustafa’nın uyumlu olmasına rağmen bir o kadar da ağır olmalarıydı. Yoksa Perea-Flocarri ikilisi ellerini kollarını sallayarak Perşembe akşamı üçüncü Lazio golünü Trabzon ağlarına nasıl bırakabilirlerdi? Olcan da bu sayede hem soldan yüklenecek hem de Gökhan’ın bindirmelerini dün akşam stoper mevkiinden sol bek pozisyonuna terfi eden Aykut’la beraber önleyecekti. Akçay’ın planı tutmuştu ve ilk yarı da Kuyt’ın bir kaç kez gelmesi dışında Gökhan o tarafta pek etkili olamadı.

Peki Yanal neyi yaptı ya da neleri yapamadı?

Her ne kadar Alves oynamasada, Egemen-Bekir ikilisi sırıtmadı. Kocaman’ın devrinden yadigar birlikteliklerine devam ettiler. Özellikle Egemen ilk önce Henriqe’ye sonra da Janko’ya adeta top göstermedi. Fener’in birinci dakikadan son dakikaya kadar baskılı, presli, iştahlı oyununa ve defansif açıdan olağanüstü mücadelesine onay vermeyen yoktur herhalde. “Yanal’ın takımları çok saldırır, çok gol atar ama çok açık verip, çok gol yer” tezi de dün akşam çürüdü sanırım. Dünkü defansif anlayış ve mücadele tarzı, geçen yılki Benfica maçını hatırlattı bana. İkinci yarıda gelen Yusuf ve Henrique şutları dışında Trabzon maçı sıfır pozisyonla kapattı.

Aslında Yanal Trabzon’un Akhisar’da 0-3 kaybettiği maçı analiz edebilseydi ve Akhisar’ın 23 yaşındaki Senegalli forvet oyuncusu Niasse’nin Trabzon’u nasıl yıktığını iyi değerlendirseydi Emenike’yi ya ilk 11’de başlatır ya da 63.dakikayı beklemeden oyuna çok daha önceden alırdı. Kimbilir bu extra 3’lü stoper taktikli Trabzon’u erkenden çözebilirdi.

Ancak Fenerbahçe’nin esas problemi oyunu kuracak bir playmaker’ının olmaması. Bunca orta saha oyuncusuna rağmen bir tek Raul’ün varlığına bağlı kalmak düşündürücü. Ya Emre derseniz? Bu kadar uzun ve sık sakatlık lüksü yaşamak uzun vadede Emre’ye fazla güvenememek anlamına gelir ki o zaman da iş dönüp dolaşıp Baroni ve Salih’de düğümlenip kalır. Eğer dün akşam Manchester United’ın hocası David Moyes’in cesareti Yanal’da olsaydı, 18 yaşında Anderlecht alt yapısında yetişen, orta sahanın solunda ve ortasında oynayan, her iki ayağını da kullanabilen Adnan Januzaj’ı ilk 11’de oynatıp Sunderland maçını 0-1 geriden gelip çeviren Moyes gibi, Emre’yle değil ama Salih’le maçı çeviren hoca olarak dün akşama adını yazdırabilirdi Yanal. 21 yaşındaki Yusuf bile Akçay’ın değişmeleri arasına girerken, Salih’in klübeye müebbet hapsi Yanal’ın ne karizmasına ne de futbol bilgisine yakışır.

New York, 02:47