Sahi hiç mi düşünmedin bana ıssız bir elveda bırakırken ne yapacağımı , nasıl yapacağımı? Çok büyük ihtimalle düşünmedin. Yoksa beni iliklerime kadar üşüten yalnızlığımla baş başa bırakır mıydın? Senle baş göz olmayı beklerken beni sensizlikle baş göz edip , bir yastıkta kocayın deyip ceketini omuzuna vurup gider miydin yine benden? Kalbimin orta yerindeki isyanlara , çığlıklara kulak tıkamaya devam eder miydin? Düşünseydin bunların olmasına izin vermezdin. Benim diğer yarımın sen olduğunu, seninle tam olduğumu bilirdin. Sensizken kurumuş bir güz yaprağı misali çaresiz , ayak altında ezilip kaybolmayı bekler gibi hissettiğimi bilirdin. Sen bendeki yerini düşündün mü hiç? Düşünseydin , dilinden beynime kayan ''bitti'' adlı ölüm fermanımı bu kadar kolay ilan etmezdin. G ecelerde , gözyaşlarımla kalemimi ve kağıdımı raks ettirmezdin. Yokluğunun kara ve soğuk cüppesini bu kadar kolay giydiremezdin üstüme. Sen seni ne kadar ben yaptığımı görebilseydin ; beni bir ''bitti'' kelimesinin içine sıkıştırıp uçurumdan itmezdin.