Her kartal gibi bende uçmayı öğrendim.
Hissediyorum;
Kanatlarımın altından süzülen rüzgârı.
Kartallar nedensiz uçmazmış.
Meğerse uçmak;
Sadece bulutlarla dans etmek değilmiş.
Hayatta kalabilmek için uçuyormuşuz.
Bununla birlikte uçabildiğimi zannediyormuşum.
Asıl olan rüzgara karşı gelebilmekmiş.
Can atıyorum uçmak için.
Uçup izlemeliyim kız kulesini,
İstanbul’un semalarından.
Sonra süzülmeliyim denizine doğru…
Sert dalgaları göğsümde hissetmeliyim.
Kendimi; kokusu ezan,
Kırmızı gülün üzerinde beyaz hilal açan semalarda,
Soluksuzca uçarken gördüğümde;
Bana uçmayı öğretenler için
Kanatlarımdan vazgeçebileceğimi unutmamalıyım!