Sokak ortasında simit satan çocuk, elindeki tesbihi sallayarak sağa sola bakıyordu.

Bugün işler kötü, dedi kendi kendine. Sokakta sağa sola koşuşan iki üç kediden başka bir şey gözükmüyordu. Kasvetli bir yaz sıcağı ortalığı kavuruyor; simitler yavaş yavaş tazeliğini yitiriyordu.

Çocuk, önce simitlere sonra evlerin camlarına baktı. Camları ve perdeleri açılmış evlerden çocuk çığlıkları duyuluyor, evlerdeki ihtiyar dedelerin öksürükleri karşı evlerin duvarlarında parçalanıyordu. Karşısındaki evden dedikodu yapan kadınların kahkahaları duyuluyor; kahkahalar, çay kaşığı seslerine karışıyordu.

Çocuk, ne kadar mutlular, diye düşündü. O anda kendi kendini dünyada yapayalnız hissetti. Dertleşecek kimsesi yoktu. Bir yıl önce annesi ölmüştü. Şu koca dünyada tek başına kalmıştı. Kendisini teselli edecek insanlar artık çok uzaklardaydı. Bu düşüncenin soğukluğu içini ürpertti. Derin bir hüzün gelip yüreğinin başına bağdaş kurdu. Elini yüreğinin başına koydu: ’Sakin ol yüreğim.’’ dedi.

O anda dünya döndü. Sakin sokağın kalp atışları yükseldi. Kediler acı acı feryat etti. Bir kuş gelip simit arabasının üstüne kondu. Çocuk yüreğine baktı: ’Dayan.’’ dedi.

Olduğu yere çöktü. Yanındaki şişesinden bir yudum su aldı. Dönüp simit arabasına baktı. ...

devem edecek...(uzun hikaye)