Lise zamanı deyince insanın aklında hemencecik anıları canlanıverir.Bu canlanan anılar yaşayıp durur sürekli,arada akla gelir ve insana repeat repeat yaşam gücü verir.Belki de her öğrencinin mayasında bulunan kopya çekme kültürü,bu anıların temelini oluşturur.Bazen gülünçtür bu anılar,bazen de hüzünlü.Bazı hüzünlü anılardan da keyif alındığını inkar etmemek lazım aslında.Tıpkı ağlamak için duygusal bir film izlemek gibi,ya da dertlenmek için damar,ciğer,böbrek şarkı-ları dinlemek gibi.İnsan hüzünlenmekten de keyif alıyor demek ki. 

Her lise zamanlarımı hatırladığımda istisnalar dışında ben de gülerim.Çeşit çeşit hadiseler hatırlar beynim,sadece gülüp de rahatlamak için,belki de ömür uzatmak için.Mesela bir derste kopya çekerken,uyanık ama uyanıklığını belli etmeyen hocamızın sırtı bana dönükken "Oğlum,şaşı olacan oğlum !"diye haykırması olacak şey değildir.

O zaman zor duruma düşürse de beni,şimdiki güldüğüm anılarımdan sadece bir tanesidir.Bunun gibi birden çok anısı olur insanın.Anı olsun diye yaşanmaz bunlar,zira ondan dolayı anı olmuşlardır.Ama"Haydi resim çekilelim,anı olur."biçiminde anı oluşturma çabası içerisinde olan insanlar da yok değildir.Yine de o yaratılanlar,anı grubuna girerler.Onlar bile anı olabiliyorsa,anı ol-sun diye yaşanmayan anılar için"Anı olmayı fazlaca hak ediyorlar."demek gerçek dışı olmasa gerek.Anıları yaşaması ka-dar anlatması da güzeldir,keyiflidir.Anlatırken yeniden yaşar insan o anları.Gözün önüne gelir yaşananlar.O an yaşanıyor-muşçasına keyiflenilir.

Binlerce yaşanılanlar arasından seçilip de hatırlanılan ve dile getirilen anılar,yaşama sevinci verir in- sana.İşte lise anıları da benim için hatırlamak istediğim anılarımın başlarında gelir.

Bu anıların da bir sanat eseriyle karşılığını bulması hafızayı somut hale getirir.

Belki de bu yüzden Hababam Sınıfı filmleri bir klasiktir.