Alev Alatlı’nın “Kâbus” ismi eseri ismiyle müsemma. Kitabın temel tezi şu: Merkez ile bağlantınız ne kadar zayıflarsa ilk fırsatta gelecek bir darbe sosyal ve siyasal kaosa yol açabilir. Friedrich Nietzsche’nin; “tanrı öldü” deyimi acının kaba bir dışavurumu. Kuralsızlığın, kaosun, keşmekeşin ilanı. Ve… Ve kutsalın, mukaddesin ve kuralların buharlaşması. Anominin sultan olması anarşinin egemenliği. Kısaca şeytanın iktidarını ilan edişi. Tanrı öldüğüne göre İblis, rahatça koltuğuna oturabilir. Kitap şeytanın tahta oturduğu “Ahlaki Liberalizm” zamanlarını anlatıyor.

Kâbus 2020 Türkiye’sini resmediyor. Ülke çapında elektrik kesilmesinden sonra kaosa giren ve sonra bölünen Türkiye’den veya “Anadolu Cumhuriyetleri” döneminden bahsediyor. Ama Türkiye’de boşanmalar evlilikleri geçmiş iken 2020 yıllarının çok çok uzak bir zaman dilimi olduğunu söylememiz lazım. Biz yine kitaba dönelim:
2020 yılı. Post Modern Dönemler… 500.000 insan, öldükten sonra yani bir iç savaş sonrası dönemden bahsediyor, Kâbus. Peki, buraya nasıl gelinmişti.

Toplumu bir arada tutan ortak değerler kaybolmuştu. Dil bile yok olmuş herkesin zihninde dil ayrı bir kalıba bürünmüştü. Tüm toplum afaziydi. Herkesin birbirine “konuşuyor işte” dediği zamandan gelecek zamana yolculuk.
İmre Kadızade yeğeni Devrim Kuran’ın kendine göre bir dünya oluşturmasına yardımcı olmamak suretiyle ölümüne yol açmakla suçlanan “Kâbus”un kahramanı. Herkes kendine bir dünya kurmuştu, modern dünyada. Kimi Liberal kimi de Komünist dünya… Ve kimi de İslam’ı ideoloji gibi değerlendirerek dini ideoloji bir dünya görüşü kurdu. İmre Kadızade önceleri matematik ile uğraşıyor. Bir gün bilime inancı sarsıldığı anda dıştan Nihilist kendine göre saçaklı bir dünya kuruyor. Burada hakikat yoktu ve akla uygun gelen her şey doğruydu.

2020’li yıllar Yeni Dünya Düzeni’nin kurulduğu yıllar. Yüce Pir’in başında olduğu bir tarikatla yüz yüzeyiz. Tarikatı oluşturan vasıl, salik, mürid ve talipler, Son Hakikat dedikleri dünya görüşlerini gezegenin bütününe tebliğ etmekle yükümlü. Dünya halkları ya "Tekleşmiş Varoluş" ta eriyecekler ya da genleri yok edilmek suretiyle mutlak bir biyolojik ölümle karşı karşıya bırakılan Sömürülmezler'in ve Lanetlilerin kaderini paylaşacaklardır. POSTMODERN FAŞİZM, "Tek bir dünya, tek bir devlet, tek bir bayrak!" sloganıyla özetlenen çağdaş değerlerini, evrensel medyanın tüm olanaklarını kullanarak dayatır. Yüce Pir’in Kutsal Koalisyonu ile baş edebilecek tek bir güç vardır: Schrödinger’in Kedisi. Erwin Schrödinger’in kedisi, yeni fiziğin maskotudur. Aynı anda ölü ve diri olabilmek gibi akıl almaz bir bilimsel gerçekliği temsil eden Schrödinger’in Kedisi, Yüce Pir’in ve onun Kutsal Koalisyon’unun önündeki tek engeldir. Buna karşın, Schrödinger’in Kedisi bir bilim kurgu romanı değildir. Tersine, 1950-2035 yılları arasında yaşayan Çankırı doğumlu psikoterapist İmre Kadızade’nin yıldızların İblis’i recmetmekte kullanılan taşlar olarak göründükleri bir ortamdan, 21. Yüzyıla, yeni fiziğe, kaos teorisine, saçaklı mantığa uzanan zihinsel cenklerinin hikâyesidir. “

Kitap günümüzü resmetmesi açısından oldukça başarılı. Ama temel hatası İslam’ın nerede başladığı konusunda açıklamaları flu. Çünkü İslam, her şeyden önce kişiye Allah’a imanı aşılar. Allah’a inandıktan sonra elçilere bakarsınız. Mucizeleri varsa inanırsınız. Son mucize sahibi de Hz. Muhammed (sav). Din, ideoloji değildir. İnsana bu boyut yeterince anlatılmadı. Anlatılmalı mıydı? Evet, din felsefesinden söz ediyorsanız evet. Ama ne yazık ki bu Alev Alatlı’dan çok bizim hatamız. İslam’ı ideoloji gibi sunduk insanlara. Yaşamın anlamını (yaşam derken sadece dünya değil) sunan bir anlayış olarak sunmadık. Çünkü bizde “dünya görüşü” peşindeydik. Acı ama gerçek bu. Din köşe kapmanın, anlamsız kalıpların dünyası oldu. Kula kulluktan kurtulmanın adı değil.

Kâbus, bir uyarıcı… Nereye gidiyorsunuz diye bize seslenen kitap…