Günümüzün bir önemli sorunu da Allah’ı sevmek. Bu sorun, toplumun düşünme özürlü ve kalp gözünün kapalı olmasından kaynaklan bir sorundur. Şimdi sokakta geçerken bu soruyu sorsak insanlara, hiç kimse düşünerek cevap vermez. Direkt “Evet Allah’ı seviyoruz.” Der. Halbuki kendini kandırır sadece. Bunu insanın “hal dilinden” anlayabiliriz. Hal dili insanın bazı şeylere olan tepkisini direkt olarak değil de duygularıyla, davranışlarıyla ifade etmesidir. Yani; İnsanlar Allah’ı sevmediklerini dile getiremezler fakat hal diliyle ona uymayarak, ona karşı gelerek ya da birçok şekilde bunu göstererek ifade ederler. Biz insanlar da hal dili itibariyle Allah’ı gerçek anlamda sevmeyen varlıklarız.
“De ki, siz gerçekten Allah'ı seviyorsanız bana uyun ki, Allah da sizi sevsin ve suçlarınızı bağışlasın. Çünkü Allah çok esirgeyici ve bağışlayıcıdır.” (Al-i imran suresi,31.ayet)
Ayette de belirtildiği gibi Allah’ı seviyorsak ona (onun peygamberine) uymalıyız. Sevme işi kuru dille ifade edilebilen bir şey değildir. Aksine meşakkatli bir iştir. Bunu başarabilirsek eğer, kurtuluşa erebiliriz. Fakat insanoğlu dünyaperest nefsi yüzünden bu gerçeği kabullenmek istemez. Oysa her şeyi kendimize karşı dürüst olarak aşabiliriz. Eğer diğer türlü olursak çıkmaza düşeriz.
Sevmek kanıt ister. Onu seviyorsak bunu kendimizle kanıtlamalıyız. Bu zor olsa da insanın yapamayacağı hiçbir şeyi Allah üstümüze yüklemez. Kanıt ise bundan ötesini istemez, sadece bana uyun ve sevin der.
Bu insana yapısal olarak zor gelmez. Ne de olsa mecazi aşk yaşayanların sevgililerin peşinde nasıl koştuğunu, onlara sevgisini nasıl kanıtlamaya çalıştığını gören bir toplumda yaşıyoruz. Fakat iş asıl aşkın ve sevginin sahibi olan Allah’a gelince hemen nankör nefs harekete geçer ve bizi kandırır. Oysa dünyada ki insanların peşinden koştuğumuz kadar Allah’a olan sevgimizi kanıtlamaya çalışsak, “bizim bir adım gittiğimizde onun on adım geleceğini” görürüz ve kurtuluşa ereriz.