İnsanlığın büyük sorunu “KENDİNİ TANIYAMAMAK”.

Her şeyden önce “insan” denen varlık üstün bir varlıktır. Yani eşref-i mahluktur. Bununla beraber bu üstünlüğün bir bedeli olarak da en büyük sorumluluk ona yüklenmiştir. İnsan da ilahi emanet vardır. Amaç bizdeki gizli kalmış kuvveleri ortaya çıkarmaktır. Ama gerçekten “insan olan” için söz konusudur bu dediğim. Ne demek istiyorum?

İnsanlar birçok çeşittir kimi hazreti insandır, kimisi normal insandır avamdır yani. Kimi de bedenen insan olsa da aslında hayvandır hatta hayvandan da aşağılıktır. Bunu ben mi söylüyorum? Hayır. Bunu Kur’an şöyle deşifre ediyor;

"İğreti arzusunu ilah edinen kişiyi gördün mü? Şimdi ona sen mi vekil olacaksın? Yoksa sen bunların çoğunun işittiğini, akledip düşündüğünü mü sanıyorsun! Onlar hayvanlar gibidirler, hatta yolca, hayvanlardan da şaşkındırlar."( Furkan suresi 43-44.ayetler)

Ayeti anlamaya çalışalım; Her benlik bir nefsle yaratılmıştır. Bu hayatta her şey bir sebebe bağlıdır. Ve her şey ancak zıttı ile var olur. Örneğin; Karanlığı ışığın yokluğundan anlarız, kışın gelişini yazın gidişinden anlarız vs gibi… Biz insanın da kendi içinde düşmanı vardır. Bu da nefstir işte. İnsan gündelik hayatta fark etmese de Nefsinin kulu kölesi olur. O ne isterse onu yapar. İşte ayette buna işaret eder. Ve bu insanın hayvandan bile daha aşağı olacağını söyler bizlere. Evet, insan olarak doğduk fakat bu ölene kadar böyle kalacak diye bir şey yok. Ya semalarında üstüne çıkarız mertebe mertebe ya da cehennem çukurunda buluruz kendimizi. Aslında her insan kuldur. Kimi nefsinin kuludur, kimi de Allah’ın kuludur. Buradaki temel sorun ise insanın bunu farketmemesi ya da kabullenmemesi. İnsan nefisinin kulu olduğunu kabullense zaten hakikat ortaya çıkar fakat bu o kadar da kolay değil günümüz insanı için…

Kullukta ki bu iki yol ayrımı insan hayatının her döneminde her anında vardır. Aslında kimin kuluyuz!?

İnsan sanki sadece bu dünya için yaratılmış gibi sadece burası için çalışır. Bedenini gerçek zanneder aynaya baktığında “ben” der. Kibirlenir. Oysaki kendisinin bu evrendeki yeri hiçtir.
Bunun yanında Allah “ben cinleri ve insanları ancak bana kulluk etsinler diye yarattım” buyurur. Yani amaç Allah’ a kulluktur. Ama sadece Allah’a. Ne bedene ne de başka bir şeye değil. Çünkü kula kulluk edilmez. Bu Şirktir.

İnsanın bu hayatta belli tekamülleri vardır. Bu herkes için farklı olabilir. İnsanın kendini keşfetmesi gerekir. Çünkü her insanın içinde bir hazine saklıdır. Onu ortaya çıkaracaksa yine insandır. Tabi Allah’ın ona verdiği imkan kadar. Amaç da odur zaten herkes yapabileceği kadar sorumludur.

Burada Geylani’nin bir sözünü hatırlamak gerekir;
“İtaatiniz Rabb’inize ,isyanınız nefsinize olsun.”
Bu sözü günümüz için değerlendirirsek; Durum tam tersidir. İsyanımız Rabbimize kulluğumuz nefsimize olmuş.Maalesef…

Biliyorum hakikati kabullenmek şimdi size zor gelecek fakat şirk günahların en büyüğüdür. Ve affı da yoktur. Bu sebeple bu mesele çok önem arz etmektedir. Bunu iyi düşünmek ve artık gerçekten kendimizi tanımamız gerekir.
Bütün yaratılmışların içinde yoldan sapma iradesi yalnızca insana verilmiştir. Bunun dışında bütün varlıklar ne için yaratıldıysa onu yapar. Arı bal yapar başka bir şey yapmaz, soğuk üşütür ısıtmaz, karınca çalışır gibi… İşte insana geldiğimizde ise “Kulluk yapar” dememiz gerekir Fakat insan bunun dışındaki her hareketi fıtratına aykırı olacağında sonu da hüsran olur.
Mevlana’nı bir sözü ile bitirelim.

“Çocuklukta oyun, gençlikte sarhoşluk, yaşlılıkta hastalık… Ne zaman Rabbine kulluk edeceksin…