Birlikte yola çıktığım her insan bir eksik parçamı tamamlıyordu sanki. Öyle geliyordu hani başta. Bir insanın içine ne kadar inerseniz,içinin karanlıklarını,kuytularını o derece hissedersiniz. Belki gördükleriniz sandıklarınızdan apayrıdır. Böyle zamanlarda her şeyden fazla değer biçtiğiniz kişilerin sığlığı sizi perişan eder işte.

Bir insanı tanımadan sevebilirmişsiniz. Çok doğru bir yerde. Çünkü her yakınlık, her paylaşım sizi karşıdaki insana biraz daha çeker ve eksik yanlarını keşfetmeye başlarsınız.

Yeni bir söz bekler insan bir süre sonra. Bildik beylik,yuvarlak laflar, aynı yerde aynı tepkiler, bıktırır çoğu kez. Bu kadar çok yan yanayken, iç içeyken sıyrılamazsınız da.

Bebeğin ana rahminden çıkışı,ilk nefesi özgürlük diye tabir edilir. Özgürlük öle bir kavramdır ki, uğruna ölünür,yeri gelir öldürülür bile. Bu kavramı kaybettiğiniz,ben olmaktan çıkıp, karşıdakinin parçası olduğunuz gerçeğiyle karşılaştırır zaman sizi önünde sonunda. Yüz yüze geldiğiniz bu gerçek her zaman mutlu etmeyebilir ve de…

Tanıdığım her insan yordu biraz daha beni de evet. Gelecek olanlarla duvarlar koydu arama. Kendim ördüm o duvarları üstelik. Yeni bir darbe almaya her zaman meyilli fakat,o darbede ayakta duramayacak, yine düşecek kadar yeniktir insan ruhu. Her insan sizde yara açar. ve bir süre sonra ilk ışıklarda inip gider…

Unutulmamalı ki hayatın patikaları yan yana iki kişiyi çok fazla idare edemez…