Yoruldum artık, izlemeye bıraktım kendimi,
Tepedeyim şimdi en yüksekte, gülmeyi bıraktım,
Düşünüyorum da bu insanlık nereye,
Koşuşturmalar, ağlayışlar, gülücükler,
Bir maratondu sanki, insan dolu caddeler,
Sayamıyorum, o kadar hızlı akıyor ki zaman,
Sayamıyorum insanları, o kadar farklı yüz,
Farklı elbiseler, çeşit, çeşit tipler,
Dalıyorum sokaklara, parke yollar,
Köşe başlarında simitçiler,
Ev sahipliği yapıyordu kimsesizlere, terk edilmiş binalar,
Sigaramın dumanıyla çizdiğim kadın, sende olsan burada,
Simit atsak martılara, kızgın suların dövdüğü kayalarda oturup, suratımız ıslansa,
Bir an olsun unutsak, vazgeçsek dünyadan, ellerin ellerimi ısıtsa, göğsün de uyusam,
Ah! Hayal değil de gerçek olsa,
Yoruldum artık, hayallerimi kırmaktan,
Sende yoruldun değil mi ? İstanbul,
Bin bir çeşit insanı taşımaktan,
Ne kadar ortak yanımız çok aslında,
Güleyim mi ? ağlayım mı ?,
Kimse kimsenin umurunda değil inan,
Kapılmış gidiyorlar bak hayatın rüzgâr’ına .
Sayamıyorum, o kadar hızlı akıyor ki zaman,
Tekrar gelir misin ? bir sigara daha yaksam.


Gökhan Gece