Sevgili yazete okurları;

Ben 21 yaşında bir gencim. Belki 1950,1960,1970… yılları görmedim.1992 doğumluyum ancak 90’lı yılları bile zor hatırlıyorum.

Benden büyük olan ağabeylerim, amcalarım, dedelerim bana hep ‘’biz çok çile çektik geçmişte’’ derdiler. Ben kafamda ‘’bunlar ne çile çekmiş olabilir ki’’ diye geçirmiştim.

Ben kitap okumayı sevemeyen bir insandım. Ama son 3-4 yılda nedense okuma isteği oldu bende. Aldığım kitaplar hep siyaset kitaplarıydı. Nedendir bilmem ama içimden hep siyaset kitapları okumak geçiyordu. Okudum,okumaya da devam ediyorum. Okudum ,araştırdım ve sordum. Ve gördüm ki ağabeylerim, amcalarım, dedelerim’’biz çok çile çektik geçmişte ‘’dediği bu sözü anlamaya başladım.

Geçtiğimiz günlerde ,akil insanlar heyeti bir yerde konuşma yapıyor. PKK ile çatışan ve bacağını kaybeden bir gazimiz ’’ben Kürt değilim,ben Türk değilim,ben çingeneyim ne olacak şimdi ‘’diyor.

Evet bu gazimiz isyan etmekte haklı çünkü PKK ile çatışmada belki de mayın patlamasında bacağını kaybetmiş. Bunu elbette gururuna yediremez ve biz boşuna mı savaştık diyebilir.ama şunu bilmeliyiz iki tarafta 30 yılda binlerce kayıp verdi.artık bu kayıplar verilmesin diye bu barış süreci var.

PKK’ya ağır darbeler vuruldu ancak 1 şehit haberi geldiğinde nasıl yüreğimiz parçalanıyor dimi ?

PKK’ya vurulmuş ağır darbeler aklımıza bile gelmiyor.

Çünkü şehit vermişiz,çünkü evladımız şahit olmuş.Peki bu acıya kim yanmalı; 9 ay karnında taşıyan ana mı?

Yoksa vatan sağ olsun diyerek ayakta duramayan babaya mı?

Bundan birkaç sene önce 6 şehit vermiştik. Şehitlerimizden biri İzmirliydi. İzmirli şehidimizin küçük kardeşi komutana sarılarak ‘’onlara söyleyin askerlerimizi öldürmesinler ‘’diyordu. Şimdi bu çocuğa ne cevap verilmeli?

Göz yaşları durur mu? İşte bunlar gibi bir çok kardeşimiz hep babasız kaldılar.

Şimdi bir barış süreci var ve buna karşı çıkıyorlar.Ülkemizde bunun gibi evlatlarımızın gözyaşları akmasın diye mücadele veriliyor. CHP,MHP barıştan yana olmuyor peki onlara şunu diyorum:

30 sene boyunca savaştık sadece anaların,babaların,çocukların göz yaşından başka ne oldu?

Bu gözyaşları tekrar mı getirelim? Binlerce şehit verdik 30 yıl daha mı şehit verelim?

Yine annelerin gözyaşlarını akıtacağız?

4 aydır ülkemizde bir kurşun sesi bile yok.Bir şehit haberi yok.İki tarafın çocukları ölmedi ve o eli,ayağı öpülesi analar ağlamadı.

Ne kadar güzel değil mi?

Artık bu ülke ölümü kaldıramıyor.Yazık değil mi bizim gibi güzel gençlere?

Doğu Anadolu bölgesinde ölümler durursa ülkemiz büyür ve şunu açık söylüyorum; Türkiye terör meselesini çözerse büyüyüp dünyaya bile kafa tutar.İnşallah bu süreç olumlu bir sonuç alınır da bizlerde refah, huzur, barış içerisinde yaşarız.