Bugün Anne’mizin resmi günü olsa da aslında her zaman annelerimizin günü olmalı. Çünkü onların değerini anlamamız için onun duygularını, onun düşüncesinden görmemiz gerekir.Hayatımızın başlangıcıdır annemiz.Küçüklükten bu yana her zaman sevgisini gösterip bizim zarar görmemize engel olmaya çalışmıştır,elinden gelene kadar.

Hani geceleri herhangi bir gürültü olduğu vakit uykumuz, uyku olmaktan çıkar ya,o vakit gürültüyü çıkaran kişiyi azarlamak isteriz… Ama annemiz bizi bebekken,geceleri azarlamadığı gibi bizim uyumamızı bekler ve sonra kendi uyurdu. Biz bir gece bile dayanamaz iken annemiz yaklaşık iki sene boyunca bu seslere katlanması , anne sevgisinin,annelik duygusunun bir kanıtıdır bence…

Bizi dokuz ay boyunca karnında, o kadar zorluklara rağmen taşımış ve bir an evvel dünyaya gelmemizi bekleyen tek kişi,annemizdir. Doğum esnasında o kadar sancılara katlanıp Dünya’ya gelmemize vesile olan annelerimize her zaman anneler gününü kutlamak bile az gelir. Şöyle bir şey yapsanız bile yalan olmaz:”Anne’nizin ayağını öpüp,arkadaşınıza ben cennetin toprağını öptüm deseniz doğrudur.” Çünkü peygamber efendimiz (s.a.v.) : ”Cennet annelerin ayakları altındadır.” Demiştir. Bu yüzden annelerimize karşı bir of dememiz bile bizi maazallah,cennete girmemize engel olabilir.

Annelerimizi hayatımız boyunca sevmemiz gerekir,bu yüzden. Annemizin değerini yok olduğu vakit, daha iyi anlıyoruz. Oysa yanımızda değerini anlamamız ve her emrine karşı itaatkar bir nesil olmamız gerekmez mi ?

Hayatımıza değer katan annelerimizin anneler gününü can-ı gönülden kutlarım…