Bir gün..Gökten bir ışık değdi yere.Gökler hediye etmişti yerdekilere.Işıktan kabuk çatlayınca dışarı özü çıktı cevherin,ötelerin cevherinin…Yerde canavarlar vardı.İrili ufaklı,tüylü,şekilsiz.Bazılarının oyuncakları vardı,kırıp döktükleri.Bir daha tamir edemedikleri..Cevherin özü bir melekti.İhtişamlı kanatları,narin bedeni,hüzünlü yüzüyle duruyordu öylece.Gülümsüyordu.Sonsuz sevgiyle bakıyordu gözleri.Ayrım yapmaksızın,hesapsızca…
Bıraktı bütün canavarlar oyuncaklarını. Bu asıl ışığa yönelmek istediler.Yanmaya başladılar.Hesaplarına gelmedi bu durum.Can,canandan tatlı geldi.’Saf sevgiyi hak etmiyor bunlar’ diye serzenişte bulundu melek.
Orada bir canavar daha vardı. Elinde çekici,üzerinde kapkalın zırhıyla öylece duruyordu.Onun oyuncağı yoktu;dolayısıyla kırıp döktüğü bir şey de…Canavar meleği görünce bin yıllık yalnızlığından uyandı bir anda.İstemsizce ona yöneldi.İlk b aşta direnmeye çalıştı, lakin anladı ki elinde değildi bu durum.Işığa doğru çekiliyordu işte.Bıraktı kendisini,yanmaya başladı.Umrunda değildi,şikayet etmiyordu.
Melek seslendi canavara:’Şimdi anlıyor musun yanmak nasıl bir şeymiş?’ diye.Canavar homurdandı kendi lisanınca,anlatamadı içindekileri ve fakat.
Melek söylendi canavara:’Sen de canın yanınca korktun değil mi? Hep öyle olur zaten..’
‘Hayır meleğim hayır.Korkmakla ilgili değil,gurur da yok bunda.Çünkü ben bende değilim,iradem yok hükmünde.Yanan da sen yakan da…’
Sonra durdu birden canavar.’Biliyordum’ dercesine baktı melek.’Sende o cesaret ne arar?!’ dedi.Canavar homurdandı…Melek kızdı:’Yine dediklerini anlamıyorum’ dedi.Ama merhametliydi.Canavarın yaralarından sızan kanlar içini acıtmıştı.Elindeki gülü ona doğru attı.Yaralarına merhem olsun diye.Sonra bir çırpıda uçuverdi göklere,kanatlarını çırparak.
‘Hayır meleğim hayır.Düşündüğün hiç bir şeyle ilgisi yok.Sana değen ellerin bıraktığı izleri gördüm.Kalbinde bıraktıkları yara izlerini gördüm.Sürekli yormuşlar kalbini,onu gördüm.Dahasını da gördüm.Yer seni üzmüş, onu gördüm.Sen uçmak için yaratılmışsın.Kanatlarındaki pas lekesini gördüm.Eğer burada benimle kalırsan bir ayağın prangalı olarak,sonsuz ışığın gün be gün erir diye korktum.Evet korktum,işte bundan korktum…’
Melek öylesine temiz ve iyi, uçuyor hala özgürce.Canavarsa duruyor hala öylece.Yalnız bir farkla;bu defa çekiç yok elinde,gül var onun yerine.
Gül’ün adı Melek
Melek’in adı Gül’dü.
Beni görme
Beni görme
Beni şimdi gör
NO WOMAN NO CRY birçoklarının bildiklerinin aksine,
Kadın yok ağlamak yok, demek değildir.
Hayır kadınım hayır ağlama, demektir..