Osmanlı Devleti'nin yaşayış tarzı ve kültürel düzeni bireylerin inançları ile o kadar bütünleşmiştir ki, bu bütünleşme yaşantı olarak ortaya çok güzel şeyler meydana getirmiştir.Örneğin müslüman bir genç aşık olduğu göz göze geldiği müslüman kızın kendinde gönlü olup olmadığını öğrenmek isterse...
Tabiki de günümüzdeki gibi imkanlar olmadığı için veya insanların bugünkü kadar rahat olmadıkları için direk gidip söyleme lüksleri yoktu çok şükür. (Çok şükür diyorum çünkü "malesef" daha kötü dururdu. Sebebini yazımın sonunda anlayacaksınız)

Peki ya nasıl olurdu?

Aşık olan delikanlımız (aşukumuz) sevdiği kızımızın(maşukumuz) yaşadığı evi öğrendikten sonra tanıdığı bir ihtiyar ninenin yanına gider ve o ninenin yetiştirmiş olduğu bir sürü renkteki çiçekleri (sarı, yeşil, mavi, pembe, kırmızı vs) satın alırmış. (Bunun sayesinde nineler kendilerine bir kazanç elde eder ve bu kazançla da torunlarına veya öğrencilere destek de bulunurmuş)

Çiçekler bir sepete güzelce dizildikten sonra üstü kapatılır ve bakkalın yolu tutulur.Talebe olan bakkalın çırağı delikanlımız tarafından çağrılır cebine 3-5 lira harçlık sıkıştırılır ve genç kızımızın evine yollanır.

Genç kız kapıyı açar, çırak çiçeklerin kimden geldiğini uygun bir lisanla anlatır ve sepetin örtüsünü açarak genç kıza uzatır.

İşte tam bu anda bu olayın adeti gereği genç kızımızın sadece bir tane çiçeği alması beklenir.Aklınıza hemen kırmızı renkli gül gelmesin :) Kızımızın eğer bu delikanlımız da gönlü varsa pembe olan çiçeği alması gerekir. Çünkü pembe "gönlüm sende" anlamını ortaya çıkarır. Eğer diğer renkte bir çiçeği alırsa gencimizde gönlünün olmadığını ifade eder.

Genç kız pembe çiçeği aldıktan sonra çırağımızı gönderir.Sepette pembe çiçeğin olmadığını fark eden gencimiz önce sevinir ve sonra içine hediye paketi içinde ayna koyarak (sana senden daha güzel hediye bulamadım manasında) aynı sepeti kızımıza geri gönderir ve kızımız bütün sepeti alır.Kızımız sepetteki bütün çiçekleri diğer arkadaşlarına dağıtır ve artık gönlünde birinin olduğunu ifade eder.Böylece karşılıklı bir temas ve inandıkları dinin gereklerine aykırı bir durum olmadan birbirlerini "gönülden" sevdiklerini ifade etmiş olurlar...