En kötü olanıydı belki de “ Ben böyleyim!” ile başlayıp biten cümleler…

Böyle olmak, ben olmak, malum olan; imkansız bir mutluluğu yaşatacaktı taraflara. Sevgi ve yergi arasındaki ince çizgide, ağlayıp, yakınmak düşecekti bencil düşüncelere. Hal böyle olunca sorarsın kendine “Ben neden böyleyim?” diye…
Ben olmak, biz olmanın önündeki en büyük engeldi her zaman için.

Bencillik; takım tutar gibi akıl ve fikir tutmak, omuz yaslanacak ağaca sırt çevirmek…
Sevmek; en değerli armağandı. Bir nazarla başlayıp, bir söz ile uzatılırdı bu armağan sevgilinin gönlüne…
Değer bilmek; özlemekti, bir an kükreyip sertleşmek yerine…
Gün geldi, devran döndü değişmedi şahsa ezalar.

Gittikçe çoğaldı ben merkezli suretler, ihtiyarı ölürken, doğdu yerine yenileri yeniden… Savunacak bir ben bulunca, yakındı “biz” olanlar “ben” olanın elinden…
Düşünüyorum da ne kolaymış eskiden bir olmak…

Bir olup, bize ulaşmak, biz olup diz dize uyumak… Şimdi dizlerimizde bir bilgisayar, önümüzde koskocaman uykusuzluklar, kendi hırslarımız için kendileşiyoruz bizsizliğimizde…
Davamız büyük, fakat hakimi içimizdeki küçük insan…

Hep kendi suretimiz haklı, muhasebesini yaparken vicdanlarımızın “Ben böyleyim” demek hafifletici neden sanki…

Ben olmak, tek olmak başka olmak marifet mi, biz olmanın yüceliğinin yanında? Yanı sıra mutluluk mu bu sonu gelmez kara kedi rolleri?

Bencillik, savunmasız kılar benliği… Herkes özüne ait olanı alıp gittiğinde, ne kalır ki ortada sonsuz boşluklardan başka…

Ne uyku anlar seni, ne huzur örter sırtını, ne tavan dinler, ne de yan odada kalanlar, kim konuşur ki seninle artık?
İşte o an anlamlandırırsın asıl olan benliği, kediye neden nankör, köpeğe neden sadık, kuğuya neden çirkin ördek yavrusu denildiğini…

İşte o zaman tekrar sorarsın kendine, “Ben neyim, ben kimim?” diye.