Herkes biliyor bu gece de önce ağlayıp, sonra yazacağımı…
Sen hala uyanıksın, nefesin uyanık, yüreğin uyanık. Saatler sonra kırk ikiye basacak, uykuya yanaşacaksın… Uykusuz kalmanı yeğlerken ben, sen her saniye benden uzaklaşacaksın…
Şimdi;
Yaşamak denilen o sonsuz uğultunun, karanlığın içinde umudumun nabzını tutuyorum. Tutarsız ve ayırt edici özelliği olmayan düşler sarmakta bedenimi ve ruhumu.
Kısa süreli tutulan ve ayağa düşen saçma bir sokak modası olup çıkıyorum kimi zaman. Zihnim sarmaşık aşığı, labirentlerin sırdaşı... Ne kendimi bulabiliyorum ne de aranılan mutlağı…
Haftanın belirli günleri adına şarkılar söylüyor, söyletiyorum… Günün her saati başucunda seni dinliyorum ve dinleniyorum. Bazen uzun uzun şarkımın nakaratını söylüyorum… Neden?
Kapanınca gözlerim, diziliyor anılar arka arkaya… Yoklama mı alıyorum ne hepsi tek tek ben buradayım dercesine yakıyor canımı.
Kapılar yüzüme kapanıyor, ilmek ilmek ördüğün benliğimi kabullendirmek zor bela oluyor… Kimseler sevmiyor kızını, belki de sevemiyor… Kızın artık hep ezilip, horlanıyor.
Sen… Anaların bir tanesi, kızının fedaisi!
Nerdesin? Gelip yine kapılarımı açsan bir bir, ellerimden tutup adım adım götürsen beni buralardan, yine soysan kan portakallarını yedirsen elinle, gününün üçte ikisini bana versen, gülümseyen olsan gözlerimin içine, yine beni sevsen… Nerdesin Eminem, nerdesin?
Peki, güzelliğine dert çalar mıydı gözlerindeki zeytin? Yüz ne kadar direnebilirdi ki yaşına, bir rüya nasıl büyütür arkasındaki gerçekleri? Nasıl olur? Nasıl duyar beni artık Eminem?
Açıp içimi, bağırmak istiyorum, en kuytu köşelerde çığlık çığlığa… Sesim kısılana, nefesim kesilene, acım geçinceye dek… Nerdesin Eminem nerdesin… Neden?