Birgün hiçbir şeyden şikayet etmeyen cümlelerim olur mu diye merak ederdim. Sitemsiz kelimelerin bir çocuk gibi paragraflarda oynalamalarının hayalini kurdum hep. Harflerin gülüşünü bekledim. Tarih korkularından sıyrılmış, coğrafyanın yasak aşkları için savaş yapılmasın diye toprak ve suyun birleşmesinden sesin ve sözün birbirine karışmasından lezzetler yüklensin anlamlara istedim.
Psikolojinin anlamında gezmedim ne gördüysem o, sosyolojinin umursamazlığına tebessüm ettim. Edebiyat ki şairleriyle barışmış şiirlerini seviyordu yeni sevgililer için. Romanların ağır yüklü kelimeleri yorgunluklarını bir kenara atsın, sonra çekip gitsin...
Fakat olmuyor, biz birbirimizi tüketerek mi üretebiliyoruz. Geçmişin yapışık ikizleri milletlerin ayrılmaları riskli, beraber yaşamaları da sorunlu bir hal aldı. Bize ait tek alan korkularımızın bizi tuttuğu yerdir. Biz ayrılmaktan veya beraber yaşamaktan korktukça ayrılmayı veya beraber yaşamayı öğrenemedikçe isimsiz, yersiz kalırız. Bir o kadar da aitsiz, bekleme odaklı, belirsiz bir gelecek gibi tatsız oluruz. Bir şeyi sahiplenirken başkalarını düşünmeden büyük bir bencillikle içimizi doyurmaya çalışıyoruz. Belli ki dünyanın her yerindeki katliamları her gün televizyon ekranlarında söyleyip miletin içini gıdıklayan kişiler Rojava daki çocuklara ve kadınlara yönelik olarak gerçekleştirilen katlima şeytanın günaha bulaştırıp seyrettiği bir ekran gibi seyirci kalıyorlar.
En büyük günahkarlar İslam yolunu seçmiş gibi görünüp milleti kandırarak İslamiyeti kendi çıkarları için kullananlardır. Rojava'ya sessiz kalmış her kim olursa olsun günahkardır. Bir katliam nerede yapılırsa yapılsın kime kim tarafından gerçekleştirililrse gerçekleştirilsin kimsenin susup seyretmeye hakkı yoktur.
Biz çabuk inanmaya, çabuk kanmaya eğilimli bir milletiz fakat Tatar Ramazan der ki: " Bu dünyanın hesabı ahirete kalmaz."