Birol Güven'in Seksenler'den sonra imza attığı yeni bir proje: Doksanlar. Ben de doksanlar kategorisine girdiğim için o yıllara karşı özlem duyanlardanım.

Teknolojinin geliştikçe insan hayatını kolaylaştırdığını söyleyen kişiler, aslında bizim hayat zevklerimizin çürütüldüğünü göremiyorlar. Veyahut görmek istemiyorlar.

Bilgisayarlar mesela. Şu an girmediği ev kalmadı desek yeridir. Oysa bizim zamanımızda öyle miydi. Bir bilgisayar gördüğümüzde gözlerimiz parlar, imrenerek bakardık. Bizim bilgisayarlarımız yoktu ama en büyük zevklerimizden olan atarilerimiz vardı.

Arkadaşlarımızla oyun kasetlerini değiş tokuş yapar oynardık.

Bizim Hugo'muz, Tolga Abi'miz, Pokemon'umuz vardı. O zaman cipslerin içinden biz de olmayan bir taso çıkacak diye cipsi açarken duyduğumuz heyecanı şu an kim ne ile duyuyor?

Barış Manço'nun 7'den 77'ye programına bir gün çıkıp diş fırçası kazanmanın hayali olurdu bizim zamanımızda. Şu an diş fırçası veren bir program mı var veya olsa kim gülmez ki bu programa?

Şu an herkesin elinde bir "Akıllı Telefon" var. Eskiden bir arkadaşımızda telefon gördüğümüzde elimize alıp saatlerce bıkmadan yılan oyunu oynardık. Şimdi kim yapıyor bunu?

Doksanlarda yaşayıpta o yılları özlemeyenler olduğunu sanmıyorum.Ne kadar teknolojiye ayak uydurmak zorunda kalsak da geçmişimizin izlerinin silinmesine de müsaade etmemek gerekir!