..........

Ladesi hepimiz biliriz; ya oynamış ya da oynayanlara şahit olmuşuzdur. Daha çok çocuklar arasında oynanan ve topluma mal olmuş bir aldatmaca oyunudur. Tutuşacak olan iki kişiden biri, eline tavukların göğsünden çıkan çatal şeklindeki köprücük kemiğini alır. Bir ucundan kendisi tutar, öbür ucunu da karşısındakine tutturur. Oyunun amacı karşıdaki kişiye bir şey vererek kandırmaktır. Eğer bir şey verilmek istenen kişi karşıdaki kişinin amacının aldatmak olduğunu anlarsa “aklımda” diyerek alabilir. Bu durumda kaybetmemiş olur. Eğer aklımda demezse diğer kişi “lades” diyerek bitirir ve kazanmış olur.

Ne var ki artık çocuklar değil, büyükler var ladesin iki ucunda. Ve üstelik çocuklar gibi misketine, bayram şekerine ya da uçurtmasına değil; hayal etmekten korktuğumuz “ŞEY”ler üzerine; hayaller ve hayatlar üzerine oynuyorlar düşünmeden, hesaplamadan. Kimin kazanıp kimin kaybettiğinden çok, hangi hayalin yarım kalacağı ve hangimize ne olacağı korkusudur benliğimizi saran. İnsanlığın ortak paydada buluştuğu tek şey değil midir ki zten, korku. Ebeveynlerimizde, öğretmenlerimizde, arkadaşlarımızda; sokağımızda, mahallemizde, şehrimizde ve dünyamızda hep aynı duygu hep aynı sessiz harflerle konuşmalar, fısıldaşmalar, korkular. Hayatın kıyısında ürkek ürkek dolaşıp duruyoruz hep. Birazdan, birkaç saat sonra veya birkaç gün sonra neyimizi kaybedeceğimizi dünden tahmin eebiliyoruz çoğu zaman ve hemen heyecanla “aklımda, aklımda” deyip dua ediyoruz kaybetmemek için, ama nafile, “lades” denilmiş kemik kırılmıştır çoktan. Hangi tarafın kazandığını bilmesek de kaybedenleri hepimiz biliriz çoğu zaman. Bu; ya Ceylanpınar’da evde oynarken göğsünden vurulan onaltı yaşındaki Mehmet Gündüz olur, ya da ondört yaşındaki Suriyeli Abdullah Sakka'dır. Ne var ki gencecik çocukları birbirinden ayıran iki adım ötedeki dikenli paslı tellerin kenarına oturmuş ladesimizin kırılmasını bekleriz, niçin ve neyin bedeli olduğumuzu bilmeden, aklımda, aklımda hayıflanmalarıyla.