Konar-göçer yaşamın olmazsa olmaz bir parçasıdır GÖÇ…
Bizki kalktık geldik Orta Asya’daki yurdumuzdan...
Horosan Erenlerinin, Oğuzlar’ın torunlarıyız…
Atımız, davarımız, elimizde kavalımız, devemiz, sırtımızda azığımız ile…
At sırtında kılıç elimizde girdik Anadolu’ya güneşin doğduğu yerden…
Nitekim bir tarih yazdık göçerek, mührümüzü vurduk arza…
Yazdılar ve koydular adımızı konar-göçer, Yörük, Türkmen, Oğuz diye…
Konar-göçerlik işledi yaşamımızın her merhalesine ilmek ilmek…
Azdır okuma yazma bilenimiz...
Obamıza gelen bir hocadan kulakdan duymayla ezberledik “Elham”ı, “Gulfü”yü…
Taki zorunlu iskana tutuluncaya kadar yoktu doğru düzgün bir köyümüz... adresimiz…
Yerleşik yaşama geçmeyi kılmıştı zorunlu, Cihan İmparatorluğu Osmanlı...
Emir büyük yerdendi… ve acırmıydı Şeriatin kesdiği parmak…
Nitekim XIX. yüzyılın ikinci yarısında artık bizde yerleşmiştik Köprülü Kanyon Havzası’nın yukarı kesimine, meşin ormanlarla kaplı, haşin topografyaya…
Gösterseler yerleşir miydi atamız ötemiz Antalya kıyı ovasına!..
Yok Baba! Zor zooor.. Gelemezdik sıcağa, neme ve sineğe…
Yaz geldi mi vurmalıydık dağlara kendimizi, yükümüzü yapımızı toplayıp koşmalıydık yaylalara soğuk su başlarına…Buraam buram kekik kokan vadilere, koyaklara…
Zira dememiş miydi ecdad; Sırtını ya bir dağa, ya da bir Ağa’ya daya diye…
Ve verdik sırtımızı Dumanlı, Çürük, Yangılı, Yarılgan dağlarına…
Bize göreydi buralar kurduk meskenlerimizi, açtık ormanlar içinde tarla takkamızı…
Memlekete bahar gelir, yüce dağ başlarında karlar erir kabarır dereler….
Sular kabardı mı durur mu hiç yerli yerinde, kabarır yörüğün kanı…
Dar gelir köy meydanı... göçmek ister yüce yaylalara…
Kanında, geninde atasında ötesinde var GÖÇ…
Yayla ile kışla arasında geçti bir iki nesil böylece…
Yeni nesil özellikle de erkek çocuklar olmaya başladı yavaş yavaş ilkokul mezunu …
Ve nihayet geldi çattı 1980’li yıllar…
Yörükler fire vermeye başlıyordu ve bırakılacaktı bu yaşam 10-20 seneye…
Bir bakıma bu da yeni bir GÖÇ ve yeni bir kader değil miydi? aslında…