Özellikle Ankara gibi kalabalık şehirlerde yürürken, renkli ve bol sloganlı broşürler sıkıştırıp dururlar ellerinize. Genelde müşteri çekmeye çalışan dershanelerin, diskoteklerin, ehliyet kurslarının reklam aparatlarıdır bunlar.

Ve çoğu kez yüzüne bakmadığınız bir gençten aldığınız o broşürü, henüz görüş alanından çıkmadan çöp konteynırına fırlatıverirsiniz.

Ben ise, ne zaman o gencin uzattığı broşürü almamak için direnen, hakarete maruz kalmışçasına geçip giden birini görsem, içimden güzelce küfrederim.

O broşürü almaz birçokları, bu şekilde akıllarınca kapitalizme, dershanecilik sistemine, ceplerine uzanan düzenbaz ellere bir tepki vermiş olurlar. Bunu da, soğukta on bin adet broşür dağıttığı takdirde yüz lira kazanacak olan bir genci tersleyerek yaparlar.

Sanki o genç, senin hangi dershaneye gideceğinle ilgileniyormuş gibi ya da o dershane zincirinin CEO’suymuş da Bahamalarda yazlık almak için senin kayıt paranı kullanacakmış gibi…

Ben ne zaman broşür dağıtan bir genç görsem, ikişer üçer tane isterim ve belki de bu şekilde işini iki dakika erken bitireceğini düşünerek garip bir manevi haz duyarım.

O broşürü ısrarla almak istemeyenler, muhtemelen hayatında hiç broşür dağıtmak zorunda kalmamış olanlardır.

Esnafa da saygıları olmaz onların. Çünkü her esnafı, ceplerine uzanan sinsi bir el olarak bellemişlerdir. Empati yoksunudurlar. Önceleri birkaç kez fena kazık yemiş ve hayatlarını esnaf cemaatinden intikam almaya adamışlardır.

Devasa alışveriş merkezlerine gittiklerinde, “bu kazak neden yüz lira?” diye soramazlar, fakat küçük esnafa verecekleri kuruşlarda pek bir hassastırlar.

Ve broşürcü gencin uzattığı reklam aparatını, kişilik haklarına saldırı olarak görür, tepki gösterirler. İntikam saati gelmiştir onlar için.

O broşürcü gencin, sabahtan akşama kadar Ankara ayazında broşür dağıttığı görülür. Çabasıyla dershaneye ya da diskoteğe parlak kazançlar sağlasa da, kendi cebine giren en fazla bir kazak parasıdır.


İsmail PİŞER
Ankara