Terör kelimesi, 1789 Fransız Devrimi’nden sonra dünya gündemine girmiştir. Devrimden sonra “karşı devrimci” ve “iç düşman” olan kesimlere karşı iktidardaki jakoben laikler, şiddetli mücadeleler vermişlerdir. Jakobenler yaptıkları mücadelenin adına terör ismini vermişlerdir. Pek tabii ki o zamanlar terör kelimesi bugünkü gibi negatif anlamda kullanılmıyordu. Bugün ise terör kavramı; “politik hedefe varmak için kullanılan şiddet ve masum insanlara saldırı” fiili olarak tarif edilse de kavramın mahiyeti üzerinde bir anlaşmadan bahsetmek mümkün değildir. Genellikle muhalif hareketleri halk gözünde küçük düşürmek ve örgütlerin taleplerini gayr-i meşru ilan etmek için kullanılmaktadır. Kaldı ki BM, herhangi bir terör tarifinde uzlaşmış değildir.

Araç ile amaç arasındaki ahlaki bağı yok eden felsefeler günümüzün insanının yabancısı olmadığı bir durumdur. Liberal J. Stuart Mill, “ferdi eylemlerin ve sosyal politikaların ahlaki açıdan iyi ya da kötü olması onların insanlığın mutluluğuna ne kadar hizmet ettiklerine bağlıdır” derken aracın önemini adeta sıfırlamıştır. Ona göre iyi bir hedefe ulaşmak için ahlaksız bir hareket yoktur. Marksizm İdeolojisi, hedefe ulaşmak için şiddeti “tarihin dayattığı” bir eylem olarak görür. Buna göre silahlı propaganda bir araç değil zorunluluktur. Thomas Hobbes ise insanların bütün iradelerini devlete devretmesi gerektiğini söyler. Ona göre devletin bütün şiddeti aslında adalettir ve devlet, ahlaki olarak sorgulanamaz. Hegel daha da ileri gider ve “devlet, Tanrı’nın yeryüzündeki yürüyüşüdür” tespitini yapar. Bu felsefelerin tamamının teröre hizmet ettiğini gizleyemeyiz. Hatta teröre hizmet eden ideolojiler, iki dünya savaşına ve milyonlarca insanın ölümüne neden olmuştur.

Dünyadaki bütün “terörle mücadele kanunları”, “iç düşmanı” etkisiz hale getirmek için icat olunmuşlardır. Amaçları salt şiddeti yok etmek değildir. Çünkü teoride “haksız şiddet” bütün hukuk sistemlerinde suçtur. Bu sebeple ayrı bir terörle mücadele kanunu çıkartmanın amacı asla şiddeti yok etmek olamaz. Hatta “Terörle Mücadele Kanunları” bir fikri de yok etmek için ortaya çıkarılmaz. Öyle olsa idi bu kanun maddesinde yazar ve “yasaklanan düşünceleri” engelleyecek yasaklar çıkartılırdı. Böyle olsa idi bile hiç şüphesiz “Terörle Mücadele Kanunu’ndan” daha az ahlaksız olurdu. Hiç olmazsa herkes, hangi zaman ne suç işlediğinin farkında olurdu.

Terörle Mücadele Kanunları, iktidarların sosyal dokuya müdahale etmesi, toplumsal mühendislik faaliyetlerini gerçekleştirme ve muhalefeti tasfiye amaçlı çıkartılmıştır. Yani terörle mücadele kanunları bütün ahlaki değerlerden soyutlanmıştır. Temel amaçları devleti korumak adına her türlü cezalandırmaları devreye sokabilmektir. Böyle muğlak bir kavramla insanları yargılayabiliyor ve akla hayale gelmedik cezalar verebiliyorsanız “her açıdan sabit olan” manasına gelen hak ve çoğulu hukuk kavramıyla bir irtibatınız olamaz. Bunun için Terörle Mücadele Kanunları olan devletlerin, terörist olduklarını söyleyebilsek bile buna terörle mücadele kanunları izin vermez.

Bu noktada ama zaman zaman devleti korumak için böyle olağanüstü yasalara ihtiyaç vardır şeklinde basit bir cevap verildiğini duyuyoruz. Ama bu noktada “terörist” ilan ettiğiniz örgütlerden veya mafyadan ne farkınız var? Mafyanın veya örgütlerin zevk için cezalandırdıklarını söyleyemeyeceğimize göre bu noktada devlet ile terörist kavramlarını ayırmak kolay değildir. Ama bir farktan bahsedebiliriz. Devletlerin Adalet (!) Bakanı var!..

İslam’da bazı suçlardan bahsedilir. Mesela faiz yemek veya babanızın önceden evlendiği kadınla evlenmek gibi. Ama bu yasaklarda özenle “kanun gelmeden önceki” durumlar hariç vurgusu yapılır. Yani hukuksuz suç olmaz. Yaptığınız kötü bir şey olsa bile kanundan önce yapılanlar adeta “es” geçilir. Her şey açık ve nettir İslam’da. Çünkü İslam, her zaman hukuka tabii olunmasını ister. İslam Fıkhı terörist olmadığından onun bir terörle mücadele kanunu olmaz.