Cümleleri nasıl toparlasam diye düşünüyorum ama sanırım içimi boşaltacağım.Bakın, öncelikli olarak gecmiyor.Bu saçma salak dünyada hiç bir sey gecmiyor.Zaman lazım diyoruz ama zaman günlerden başka bir seyi gecirmiyor. Fakat aslında varya konu bizle alakalı.Unutmak isteyen çoktan unutur.Valla bak.Konu lanet olasıca bizle alakali.Biz unutmak istemiyoruz.Çoktan unuturduk aslında,
Ama şarkılar izin vermiyor bazen,bazen bir çay izin vermiyor bazen bir sigara..Bazen saçma sapan bir sey yaparken aklına geliyor, bazen uykudan terleyip sıçrıyosun yataktan.İşte bu bazenler çogaliyor bazen.
Dun gibi aklımızda öyle degil mi ?
İlk elini tuttuğun,ilk gözlerinin içine baktığın,ilk saçlarıyla oynadığın,ilk öpüşü,ilk gülüşü...
Fakat istesek unuturuz,
Onlar için akıttığımız gözyaşlarını,
Onlar için gittiğimiz onca yolları,
Onları düşünerek içtiğimiz tüm sigaraları,
Onlar uğrunda biten tüm şarjları,
Ve ardına doldurmak için harcanan elektriği...
Biz istersek unuturuz ;
Hava soğukken onlara montumuzu verdiğimizde donan kıçımızı,
Sigara paramızdan kesip onlarla yediğimiz yemekleri,
Onlar ardında gözyaşlarımızı sildiğimiz tüm peçeteleri,
Onlar için uykusuz kaldığımız geceleri...
İstesek unuturuz tüm bunları ;
Ama sırf bir sinemaya bir kafeye gideriz diye çalıştığımız işlere ayıp olur...
Onlarla kurduğumuz tonlarca hayal ziyan olur...
Ailemizden işittiğimiz onca azar boşuna olur...
Sırf onlara gidebilmek için sağdan soldan borç aldığımız arkadaşlarımıza ayıp olur...
Her ay internet paketini yenilediğimiz hat şirketine ayıp olur...
Yürüdüğümüz caddeler,oturduğumuz parklar bize küsmüş olur...
Ettiğimiz onca duaya yazık olur...
Onlarla soluduğumuz tüm havalara ziyan olur...
Birlikte ictiğimiz çayların içine atılan şekerlere ayıp olur...
Soğuk havada ellerimizin kızarmasına rağmen sırf onlarla mesajlasalım diye bastığımız parmaklarımıza çok ayıp olur...
Yağan yağmurda sırf onları bekleyecez diye ıslanan donumuza ayıp olur...
Onlardan başka birine bakmayan gözlerimize çok yazık olur...
Onlara yazdığımiz onca kelimede ki harflerin her biri ziyan olur...
İstesek unuturuz ama;
Çektiğimiz bu kadar acıya darbe gibi olur...
Ağlarken acıyan boğazımıza ayıp olur...
Demez mi hic,madem unutacaktın ; neden acıttın beni diye ?
Tıpkı bizim onlara ; madem gidecektin niye geldin dediğimiz gibi...

Eğer unutursak; onlar için yazdığımız onlarca kelimeye ayıp olur. Ve biz bunlara rağmen tutup hala unutmaya çalışıyorsak; gerçekten çok ayıp olur..

Başka bir konu ;
Bu kadar acıyı başka birisiyle denemekten korkuyor olmak.Hep ayni hikaye zaten. Ben kimseyi sevmem, kimseyi sevemem dediğimiz anda sevmeye başlamıyor muyuz ? Tam ona güvenmeye, onun sevgisine inanmaya başladığımızda diğerleri gibi çekip gitmiyor mu? En çokta seni asla bırakmayacağım yalanını duymaktan bıkıyor insan.
Bırakacağından adın kadar emin olsa da, inanıyor insan iste.Ve ne pahasına olursa olsun. İnceldiği yerden kopsun ulan ne olucaksa olsun deyip tüm ömrünü adıyor işte insan, tıpkı bizim gibi. Kahrıyla,derdiyle,herşeyiyle katlanıyor.Sevdiğinden. Bir gülüşe bin ömür adıyor. Onca acıyı bir çırpıda unutup,onunla mutlu olmaya çalışıyor. Öyle değil mi?

Şey.. İşin aslına bakarsan diyeceğim o ki. En büyük alışkanlığım gibisin. Ne yapsam ne etsem vazgeçemem. İstesem bile başaramam. Bir sokağa adın verilir belki. O sokakta bir gece lambası olurum. Sevgimle aydınlatırım ismini taşıdığın sokağı kim bilir. Sende en sevdiğim şarkı ol mesela, daha sona gelmeden tekrar tekrar başa sarayım, bıkmadan usanmadan dinleyeyim seni.

HİÇ BİTME !