İnsanlar aslında birbirinden ne kadar nefret etse dahi vardır içinde her zaman yakılmayı bekleyen bir kıvılcım.Kimse birbirini sevmez hiç bir zaman, aşk her zaman aşka aşıktır aslında.Biz bu sahnede birer oyuncuyuz ve sadece bize verilen rolleri yerine getiriyoruz.Aşk tıpkı insan hayatı gibidir,O'nunla yeniden doğarsın ve birlikte büyürsün.O'nun sevgisiyle olgunlaşırsın.Beraber paylaşırsın hayatını ve ecel gelir sonunda; yani ayrılık.. İşte bu yazıyı kimse değiştiremez.Tıpkı ölüm gibidir aşk. Ve onu kaybettiğinde anlarsın ölümün ne demek olduğunu. Herşey tozpembe gelir önceleri.Ne olduğunu anlayamazsın,sanki dünya yalnızca senin etrafında dönüyormuşçasına yaşarsın herşeyi..Günler,haftalar,aylar hatta yıllar geçer.Tozpembe hayatın yerini zifiri karanlığa çalar.Güneşin doğuşunu göremezsin bir türlü.Sigaran sigarana eklenir,hasretin ciğerlerine dolar her duman alışında ve verişinde ömründen bir adım gider. Kısacası ne zaman "Mutluyum" dersen kapıyı çalar "Hayırlı Olsun" diye yalnızlık.. Nereden çıktı yahu bu zaman denilen illet şey.Önceden bir saniye bile yanımdan ayrılmazdın mesela.Zamanla dakikalar sonra geç verilen cevaplar aldı yerini.Ardından saatlerce susmalar ve bir "veda" cümlesi oldu bu hasretle geçecek günlerin habercisi.Haftalar yalnızlığın dibine vurdu ve daha sonra 4 duvar arasında aylar yılları kovalayacaktı. İşte akrebin vazgeçip yelkovanın durduğu anda.Tamda saatin " Ayrılık Vaktini" gösterdiği noktada..