İnsan en çok değer verdiği birisini kaybettiğinde üzülür. Onunla geçirdiği güzel günlere üzülür. Bu üzüntü yanında korkuyu da getirir. Artık kaybedecek bir şeylerinin olduğunu fark edersin. Bu seni korkutur.

Asıl soru şu olmalıdır. Sen bu adama hayattayken ne kadar değer verdin? Ona çok mu kızdın? Neden istediklerini yerine getirmedin? Yok mu? O zaman sen bu insana değer vermemişsin. Önemli olan ölünce değil hayattayken kıymetini bilmek. Elimizdeki hiçbir şeyin kıymetini bilmiyoruz. Ancak onu kaybedersek üzülüyoruz. Kendime de kızıyorum. Neden elimizdekilerin kıymetini bilmiyoruz? Hayat o insanları üzmek için çok kısa.

Bir insana değer vermek çok zor bir iş. Önce ona güvenmeliyiz. Sonra onunla vakit geçirmeliyiz. Daha sonra ondan olumlu bir şeyler görmeliyiz ki ona değer verebilelim.

Hiçbir insan bir kere görüştüğü insana değer vermez. Önce onu yargılamak ister. Kararını daha sonra verir. Mahkeme gibi. Önce yargıla sonra karar ver. Bize en çok zarar veren de değer verdiğimiz insandan beklemediğimiz davranışlar. Kardeşin kadar yakın gördüğümüz insanlar bazen bunu yapabiliyor. Ne yazık ki. İnsanlara güvenmiyoruz ki değer verelim. Fakat önce hak etmesini bilmek gerekli…