Onlar için Anadolu yoktur, İstanbul yoktur, Türkiye yoktur, üzerinde insanların gözyaşı döktüğü, sefalet çektiği, didindiği bir dünya yoktur.
Onlar için insan jigololarından ibarettir…
Bu koca imparatorluğu paşa babaları batırdı.
Çürümeye yüz tutan ağacın meyvelerini bir hamlede devşirebilmek için onu kökünden devirdiler…
Veyl bu hanımefendilerin imtiyazlarına dokunan gafillere!
Değişen nedir?
Fakir memleketin sunduğu ulufeyi bir nevi fetih hakkı telakki ederek, üniversiteye eski ve huysuz bir kapatmayı ziyaret eder gibi, ayda yılda bir uğrayan şımarık, küstah ve züppe bir doçent, mahza üç beş kuruş kazanmak ve adeta devlete meydan okumak için, murdar üslubu ile manevi buluğa ilelebet erişemeyecek olan şebban-ı vatana Marx’i anlatmaya kalkışır, hayli zaman takibata uğramaz. Nihayet yakalanınca medrese (Üniversite) feryadı basar. Medrese haklıdır, kelepçe erkeğe takılır. Kelepçe bazen bir lejyon donör nişanının kordonundan çok daha kutsaldır, bir kozmopolitin efemine bilekleri kirletir onu…
Kanun karşısında eşitlik düsturu!…
Her cinayete fetva veren, fikir hürriyetini menfaatlerine dokunduğu anda ayaklar altına alan insanların bu hürriyet-perverlikleri, kendilerini imtiyazlı bir zümre, adeta devlet içinde devlet saymalarının ifadesidir.
Hiçbir mukaddesleri olmadığı ve memleketin hiçbir derdiyle ilgilenmedikleri için, kozmopolitliğin, yani, insanlardan kopuşun yeni bir şekli olan salon sosyalizmi ile flört etmeye kalkışmaktadırlar.
Bu yazı 1961 yılında kaleme alındı.
Aradan 51 yıl geçmiş ancak memlekette değişen hiçbir şey yok.
Yine kendisini seçkin sayanlar aynı.
Eski tas eski hamam.
Cemil Meriç’e saygılarımla.

E-mail:kayihanyavuz@yandex.com
Web:https://kayihanyavuz.jux.com