Soma...

Önce altyazı olarak geçti ajanslar,

Sıradan bir günde sıradan bir haber gibi duruyordu.

Ama ilk altyazı sanki hüzün dağından düşen ilk kartopuydu,

Zamanla büyüdü, büyüdü, büyüdü.

Öyle bir düştü ki yüreklerimize, bütün Türkiye altında kaldı.

Kiminin babası, kiminin evladı, kiminin kocası,

Bir can değildi yer altında ki,

Yer üstündekilerin yüreğiydi.

Ve biz donup kaldık,

Uzayda yaşam sağlayan elbiseler yapmıştık,

Denizlerin binlerce metre altına dalan denizaltılar,

Ama alevleri geçipte madencilere ulaşacak bir kıyafet yapamadık.

Neden mi? Çünkü ot bitmeyen uzay, madencilerimizden daha değerliydi,

Yıllarca bir kez bir savaşmayan denizaltılar daha değerliydi,

Çünkü can almak için yapılmışlardı, can kurtarmak için değil.

Ve madenciler duman sararken etraflarını umutsuzca beklediler.

Elleri duada, akıllarında sevdikleri,

Ve biz kahrolduk, acizliğimize,

Kahrolduk beceriksizliğimize,

Zaman erirken, saniye, saniye gözyaşlarımız dondu, yüreklerimiz buz tuttu.

Bir kez daha düşündük, saniyede bilmem kaç mermi atan tüfekleri,

Bilmem ne kadar menzilli kıtalararası füzeleri,

Ama insanlığımızın menzili 1000 metre yerin altına yetmedi.

Biz kalakalırken ortada gözyaşlarımız , çaresizliğimizle,

Madenciler dua oldu gitti