Tarım, geçmişte etkili bir gelir kaynağı iken günümüzde ise geçmişe nazaran etkisini yitiriyor. Gelecekte de nereye doğru gideceği merak konusu.

Tarımdaki gelir kaynağının azalmasının nedenlerinden biri; tarım ilaçlarının pahalı olmasıdır. Bunun üzerine de her sene ziraatçıların sözde köylüleri bilgilendirmek için köylere gelip bu sene şu ilacı sizlere öneriyoruz diyerek tarım ilacı satmak istemeleri ayrı bir sıkıntıdır ne kadar kolaylık gibi görünse de. Bir de usulüne göre anlatırlar; bu sene ortaya çıkan bilmem ne zararlı böceğin veya bilidiğiniz maymuncuk türlerinden farklı bir türün ürünlerinize zarar vermemesi için bu zehiri kullanmanızı öneririz gibi vaadlerle satıyorlar. Bizim çiftçi de bütün zehirlerin aynı etkiyi göstereceğini bildiği halde, aman ürünlerimize bir şey olmasın diye alıyorlar. Onlar ne yapsınlar elleri mahküm. Zehiri, ilacı neyse kendisi üretemez ama gübre olarak, yapay gübre alacağına, doğal gübreden daha fazla kullanırsa daha az zarar ederdi.

Bir diğer neden ise, mazotun litresinin pahalı olması. Pahalı olmasının yanı sıra her an ne olacağı belli değil. Mesela bir gün 4.50 tl olan mazot, ertesi gün 4.30 tl’ye, bir sonraki gün de 4.60 tl’ye kadar çıkabiliyor. Henüz daha olmamıştır heralde 1 tl’lik bir indirim. Ama çiftçiler için kuruşlar dahi önemlidir. 20 kuruşluk bir indirim olsa da biraz yedek mazot alsak diye düşünürler. Masa başında oturanlar anlamazlar bunu kendilerinin nereden geldiğini unutarak. Asıl sorun yüksek fiyatlardan alınan mazotun ülkemizde bu yüksek ücretin karşılığını halkımızı soyarak yapılması.

Bunun gibi nedenlerle soğuttular tarımdan çiftçiği. Onlar da bir noktaya kadar kredi belasına bulaşıncaya kadar dayanıyorlar ve sonunda da tarlalarını, araçlarını satmak zorunda kalıyorlar. Bir de tarlayı kiralamışlar ise evlerini dahi satmak zorunda kalabiliyorlar. Böylelikle çiftçi köyde yapacak bir şeyi kalmıyor ve şehire, kasabalara göçler başlıyor. Sonra iş aramaya başlıyor ama iş de bulamıyor. Çünkü tarımdan başka bir şey bilmiyor, böylelikle de işsizlik boy gösteriyor. Bu ve benzeri çiftçilerin yanı sıra işleri yolunda giden çiftçiler de var. Fakat onlar illaki ek bir iş yaparak çiftçilik yapıyor. Çifçilik bitse de diğer işini yapmaya devam ediyor. Bence çiftçi çifçiliğini yapmalı, işçi de işçiliğini. Türkiye’de de tek iş yapıp da ayakta kalan fazla bir kesim yok gibi görünüyor. Ancak yaptığıı işte en iyilerden olursa önüne kimse geçemez, bu da unutulmamalı.

Tarımda bir diğer sorun da, tarımda çalışacak işçi bulmak konusu şimdi bile bu kadar zor iken ileri de nasıl olur düşünmek bile istemiyorum. Şimdilik çalışan cefakar anne, babalarımız var. İleride onlar da olmayınca çok sıkıntılar çekileceği aşikar. Çünkü tarımdan anlayan çok az genç var, bazı gençler okuyor bazıları da farklı işle meşguller. Gelecekte okuyan genç oranı daha fazla olacak, lise eğitimini zorunlu hale getirerek bunun temelini attılar. Ayakta alkışlanması gereken bir durum ama okumak istemeyen gençler de zorla okutulmamalı. Gençlerimizin tarımdan soğumasında büyüklerimizin de payı olduğunu düşünüyorum. Çünkü bize her zaman: “Oğlum, kızım okuyun da kendinizi kurtarın, görüyorsunuz halimizi, tarımın sonu yok, verdiğimiz paranın karşılğını ancak alıyoruz. Bağda, bahçede çalışmanın zorluğunu da biliyorsun, kafanı çalıştır oku! “ denilerek bizleri soğutmadılar mı tarımdan? İleride bu işleri kimin yapacağını düşünmeden. Gerçekten bu işi yapmak isteyenlerin de şevkini kırmış olmadılar mı?

Bu gençlerin içine ben de dahilim. Ben de tarıma, çiftçiliğe yönelme sorumluluğunu alamam çünkü şu anda tarım gerçekten çok kötü durumda ve daha da kötüye gidip gitmeyeceği meçhul. Gelecekte, tarıma şimdiki gibi ihtiyaç olunacağına herkes hemfikirdir. Ama benim de aralarında bulunduğum gençler tarım hakkında daha fazla bilgiye sahip olması gerekli yoksa ilerisi için tarım pek parlak görünmüyor.