Neden?!..
Bazen küçücük bir çocuk kendinden onlarca yaş büyük birinden onlarca kat daha fazla olgun olabiliyor; karşısındakilerle empati kurabiliyor, yaşadığı ya da şahit olduğu olaylardan en anlamlı çıkarımları yapabiliyor ya da ölümle arkadaş olabilip o ince çizgide korkusuzca yürüyebiliyor sadece ‘yaşayabilmek’ adına!..

Bazen göremeyen bir insan görebilen bir insana nazaran hiç kullanamadığı gözlerinin hakkını daha çok veriyor; daha çok şey görüyor, gösteriyor!

Bazen şu hayatta annelik duygusunu hiç tatmamış bir kadının kollarındaki şefkat, bir çocuğa annesinin kollarında hiç bulamadığı şefkati sunabiliyor; özlemle, sevgiyle, merhametle, içtenlikle…

Kimi zaman hayatınızda daha önce hiç görmediğiniz bir insan sadece birkaç dakika içinde sizi yıllarca tanıyan onca insandan daha iyi tanıyıp anlayabiliyor! Her zaman yakınlık ve güven aynı anlamı ifade etmeyebiliyor. Dakikaların ya da saniyelerin, yılların bir anlamı kalmıyor…

Bazen hayatı yoksulluklarla geçmiş bir insan kanaat edip şükretmeyi çok daha iyi biliyor hayatı varlık içinde geçmiş bir insandan; mutlu olabiliyor koşulsuzca, sırf sağlıklı diye…

Bazen, içgüdüleriyle hareket ettiğini söylediğimiz hayvanlar, aklı, mantığı, iradesi olan ‘o mükemmel insanlardan!’ daha duyarlı, daha adiller; en azından suçlu sayılabilecekleri tek bir yanlış yapmıyorlar, tabiri caizse ‘oyunu kurallarına göre oynuyorlar’ o hayvanlar!!

Ve böylesi birçok örnek… Neden?
Çünkü: Şu hayatta; her zaman ve her yerde incecik bir çizgi üzerinde yaşıyoruz, o çizginin her iki tarafı da aşırılıklarla dolu aslında. Çizgiden uzaklaştığın her adım daha fazla aşırılık demek. Ancak bir taraf tamamen siyahken diğer taraf tamamen ak! Şüphesiz bu hayatta kimse mükemmel değil o yüzden kimseden bu çizgi üzerinde sıfır hatayla yürümesi beklenemez fakat herkesten kendine daha az kara bulaştırması beklenebilir.

İşte bu yolda yürürken, o ince çizgideki adımlarına mükemmel ritmi tutturanlar istisnalardır ki farklı olanlar onlardır, ‘neden’lerimizin cevabı, ‘çünkü’lerimizin devamı; onlar.