Zaman bir türlü geçmek bilmiyor taş duvarların arasında.

Rutubetin her bir tarafı mesken edindiği bu harabe yapı hayatımı elimden alıyor.

Ne yapsam dur diyemiyorum giden gençliğime.

Dışarıda tüm heybetiyle akıp giden hayata bu kadar yakın olmama rağmen bir o kadarda uzak olmak beni çıldırtıyor.

Bu dünyadaki günlerimi doldurmuş olduğumun farkındayım.

Ölüm bana hiç olmadığı kadar yakın.

Nefesini iliklerimde hissedebiliyorum.

Öksürük nöbetlerim her dakika daha da artıyor.

Tüm kainatın benimle birlikte titrediğine yemin edebilirim.

Öleceğim, huzura kavuşacağım günü bekliyorum sadece.

Fakat daha çekmem gereken acıları, ızdırapları ödeyemedim.

Gelen kurtlu fasulye birgünün daha tüm zorluklara rağmen sona erdiğini fısıldıyor kulaklarımıza.

Gündüzlerden sonra gecelerde haram kılındı bu delikte bana.

Her gecee ışıksız odamdaki soğuk yatağımdan ter içinde fırlamak adetim oldu.

Karnında bıçağı, kanlı yüzüyle uykumun en tenha, en sessiz yerine tecavüz eden adam uykusuz gececek bir gecenin daha habercisi oluyordu.Katili olduğum adam peşimi bırakmamaya, azrailden önce canımı almaya ant içmişti.Artık korkmuyordum ölmekten.

Ölmek benim için sadece bir kaçış yolu olabilirdi.Buna rağmen onca insanın canını almış olan ben kendi canıma kastedemiyordum.

Kadınsız geçen kaçıncı geceydi bu unutmuştum.

Bir avradın kokusuna hasret kalmıştım.En beteride biricik anamın helalliğini alamadan ona veda etmemdi.

Dışarıda ahını aldığım çok kişinin olduğunu biliyordum.

Dul bıraktığım zavallı ve öksüz kalan iki delikanlı hergün ölmem için dualar ediyorlardı, biliyordum bunu.

Yinede beni düşünen birinin olmaması bir teselliydi benim için.Ölümüm kimseyi üzmeyecekti dışarıda.

Yaşadığımı hatırlayan kimse olmayacaktı.

Çünkü ben hiçbir zaman temiz çamaşır ve yeni çorap alamamıştım, benim hiç ziyaretçim olmamıştı.

Şimdi elimde olsaydı zamanı geriye çevirmeyi çok isterdim.

O adamı ailesiyle mutlu görmeyi, zavallı genci düğününde çoşkuyla halay çekerken seyretmeyi isterdim.

Biliyorum ki hiçbiri gerçek olmayacak.Yaşadığım ıstırabı kimse anlamayacak.

Bu dünyada var olduğuma dair hiç bir iz kalmayacak biliyorum.Ama yinede bu küflü duvarlar acımı hep saklayacak.

Öldüğüm gün vicdanım rahata kavuşacak ve artık uykusuz geceler bir daha hiç yaşanmayacak.