Irak’ta, ABD’nin işgalinden sonra etnik ve dini unsurların ayrışmaya başladığı malumdur. ABD’nin bölgeyi İran’a terk etmesi de bu ayrışmayı önlememiştir. Zira İran’ın dine dayalı bir devlet geleneği yoktur. O da tıpkı ABD gibi insanların ayrışmasından güç kazanan bir felsefeye sahiptir. Şiiliğin ardından kurduğu “Humeynizm İdeolojisi” sadece kaba kuvvet ve insanların birbirlerine düşmesinden beslenmektedir. Dolaysıyla Humeynizm, idare etme kapasitesini kaybetmiştir. Suriye dökülen 100.000 kan, İran’ı da bitirmiştir. İran’ın istikbali yoktur!..

Irak Merkezi Yönetimi ile Barzani Yönetimi arasında son zamanlarda ciddi ihtilaflar baş göstermeye başlamıştır. Şimdiki ihtilafları seçim sistemi üzerinden… Barzani, kendi seçim listelerinin bütün ülkede oylanmasını istemektedir. Merkezi Yönetim ise bu durumda Kürt Yönetimi’nin ülkenin tamamında son derece etkin olacağını ve kontrol edilemez bir güce kavuşacağını görmektedir. Barzani’nin bu adımı fiilen var olan ayrılığın siyasi ve resmi olarak da ilanı anlamına gelebilir.

Barzani, Merkezi Yönetimi’nin geleceğinin olmadığını daha Bağdat’ta bile güvenliği sağlayamadığını görmektedir. Ayrıca İran’daki mollalar, İran yetmezmiş gibi Irak’ı da soymaktadır. Irak Merkezi Yönetimi çete ve soygun düzenine dönmüştür.

Barzani’nin her adımı ciddiye alınmalıdır. O, PKK gibi Kürtlerin değerlerine ve aşiret yapılarına “feodalizm” gibi kavramlarla saldırmamıştır. Dolaysıyla Barzani, PKK gibi sadece yıkıcı bir güç değil aynı zamanda yapıcı bir güçtür de. PKK’nın Türkiye’ye verebileceği zarar sadece yıkıcı bir zarar olabilir asla yapıcı bir zarar veremez. Yapıcı zarardan kastım PKK, hiçbir zaman istikrar sağlayan bir düzen kuramaz.

Türkiye, Barzani’nin hareketlerinin direk olarak kendisini de etkileyeceğini hesaplamak zorundadır. Zira Barzani, Türkiye üzerinden oyun kurmaya başlarsa altından kalkamayacağı hesapların içerisinde kendini bulabilir. Zira Türkiye her türlü açılıma rağmen Kürtleri hala taşıyamamaktadır. Daha anayasasındaki “etnik milliyetçiliğe” yönelik hükümleri bile çıkartamamıştır. Ama eninde sonunda Türkiye’yi derin uykudan kısaca Soğuk Savaş şartlarından uyandıracak dalgalar ülkeye gelmek zorundadır.

Bu noktada “AK Parti ile Barzani arasında yakın ilişkiler mevcut bu sebeple Barzani, Türkiye’ye yönelik karşı harekete girişmez” şeklinde bir itiraz gelebilir. Bu itiraza “Türkiye, Abdullah Öcalan’ı da Kürtlerin değerlerine sahip çıkıyor, görüntüsü vermek istemektedir. Son zamanlarda Öcalan’dan çıkan İslam vurgulu açıklamalarda bunun işareti. Barzani aşırıya giderse karşısına PKK çıkartılır” şeklindeki bir itiraz da eklenebilir. Ama bu itirazların hepsi anlamsızdır. Sebebini izah etmeye çalışalım.

Barzani istese de istemese de Türkiye’deki Kürtlerle ilgilenmek zorundadır. Ve bu ilgilenmesi de ister istemez Türkiye’nin anayasal düzeni ile çarpışmasına vesile olacaktır. Kürtler bu çatışmada “anayasal düzenden” yana tavır almayacaklardır. Bu zamana kadar Kürtler sadece haklar peşine düşerken artık ayrı yaşamanın koşullarını aramaya başlayacaklardır. Barzani’nin karşısına dikeceğiniz PKK’da bir işe yaramayacaktır. Zira PKK’nın Barzani ile baş edecek bir gücü olmadığı gibi “acı birikmesine” uğrayan Kürtler de Barzani ile savaşa sıcak bakmayacaktır.

Türkiye, bırakın anayasal düzeni insanları siyaseten ezen TMK gibi bir kanun maddesini bile değiştirememektedir. Hâlbuki gerekli değişimler yapılmazsa çok yakın zamanda TMK’yı toptan kaldırmanız veya genel af çıkartmanız bile bir işe yaramayacaktır. Hükümet her gün aynaya bakıp “var mı benden güzeli” diyeceğine bir an önce hadiseleri doğru okumalıdır. TMK kaldırılmadığı sürece Türkiye’ye kimse güvenmeyecektir. Eskisi gibi savaşırız diyebilirsiniz. Ama bunu yapmanız da mümkün değildir. Zira artık öyle bir gençlik yetiştirdiniz ki devlet, gençler için kutsal değildir. Değerli de değildir. Parasıyla asker arıyorsunuz ama açtığınız kadrolara kimse başvurmamaktadır. Kısaca gelecek günler pek parlak gözükmemektedir.