Resul-i Ekrem (sav) bir hadis-i şeriflerinde; “İmanınızı La İlahe İllallah ile yenileyin” buyurmuştur. İman sahibi olmak iddia sahibi olmaktır. La İlahe İllallah ise Allahü Teala (cc)’dan başkasının otoritesine boyun eğmemek demektir. Dolaysıyla iman sahibi bir insan sıradan bir insan olamaz. Sıradanlaşamaz.

Zamanın uzaması ve dünyaya fazla dalmak kişiyi sıradanlaştıran en önemli etkenlerden birisidir. Bu hastalık, İsrailoğullarını da etkilemiştir. Nitekim bir ayet-i kerime’de şöyle buyrulmuştur: “Hani bir zamanlar Musa’ya kırk gecelik vaad verdik te sonra siz onun arkasından buzağıyı put edindiniz ve o halinizle zalimler idiniz.” (Bakara Suresi: 51) Kırk gece öndersiz kalmak İsrailoğulları’nı sarsmış ve elle tutulur bir tanrı seçme ihtiyacı duymuşlardı. Ümmet-i Muhammed (sav)’de kısa bir an bu tür sarsıntıya uğramış ama Uhud Savaşı sonrası gelen şu ayetler bizi uyarmıştır:

“Muhammed, ancak bir peygamberdir. Ondan önce de peygamberler gelip geçmiştir. Şimdi o ölür veya öldürülürse gerisin geriye (eski dininize) mi döneceksiniz? Kim (böyle) geri dönerse, Allah’a hiçbir şekilde zarar veremez. Allah şükredenleri mükâfatlandıracaktır.” (Al-i İmran Suresi: 144)

Müslümanların kendilerine mahsus siyasal ve sosyal düzen arzusu bulunmaktadır. Bu tercihleri imani bir tercihtir. Hiçbir zaman İslam’dan başka bir siyasal ve sosyal sisteme razı olamazlar. AK Parti’nin gündeme getirdiği “muhafazakâr demokrasi” ile İslam arasında bir irtibattan söz etmek mümkün değildir. Zaten parti yöneticilerinin de böyle bir iddiası yoktur. Evet, AK Parti’nin Suriye’de ve Mısır’da zalimlere karşı durması her türlü takdirin üstündedir. Onlar da İran Devleti gibi bebeklerin kanını içecek politikalara imza atabilirlerdi. Ama AK Parti’yi netice de insanlar yönetmektedir, Humeyni’nin torunları değil.

AK Parti veya değil bizler her meselemizde adaleti elden bırakamayız. Ama bu durum bizim birilerinin arkasından mutlak olarak gitmemizi gerektirmez. Müslümanlar, toplumun önderidir. Birilerinin kuyruğu değil.

“Ve işte böyle, sizi vasat bir ümmet kıldık ki, siz bütün insanlar üzerinde şahit (önder) olasınız, Peygamber de sizin üzerinize şahit olsun.” (Bakara Suresi: 143)

Müslümanlar buzağının faydasını kabul ederler ama ona asla tapmazlar.

Mekke’den hicret eden müslümanlar, “dünyamızı çok ihmal ettik. Biraz dünyamızı imar edelim” dediler. Bunun üzerine şu ayet-i kerimeler nazil oldu:

“İnananlar için hala vakit gelmedi mi ki, kalbleri Allah’ın zikrine ve inen hakka saygı duysun ve bundan önce kendilerine verilmiş, sonra üzerlerinden uzun zaman geçmekle kalpleri katılaşmış, çoğu da yoldan çıkmış kimseler gibi olmasınlar.

Biliniz ki Allah yeryüzünü ölümünden sonra diriltir. Belki aklınızı kullanırsız diye size ayetleri açıkladık.” (Hadid Suresi: 16-17)

İbn-i Mesud (ra), bu ayetlerin müslümanları sarstığından bahsetmektedir. Çünkü ayet, müslümanların inançlarını ve yeryüzündeki görevlerini hatırlayarak sarsılmalarını istemektedir. Kitap ehli gibi üzerinden uzun zaman geçti diye meseleleri İslam’a göre değerlendirmekten vazgeçmelerini kınamaktadır. Ama hala vakit geç değildir. Tamam, kalp katılaşmıştır. Menfaatler bazen ihaleler kalbi anlık durdurmuştur ama çaresiz değiliz. Allah, yeryüzünü ölümünden sonra dirilttiği gibi kalbimizi diriltebilir. Yeter ki bizler La İlahe İllallah demeye devam edelim.

Yargıtay’ın Balyoz Kararı’ndan sonra bazı müslümanım diyenler, adeta Yargıtay’ın avukatlığına soyundular. Hâlbuki ne ilk derece mahkemeler ne de Yargıtay bizim değerlerimizi benimsemektedir. Aksine Yargıtay, sırf Allah’ın hâkimiyetini savundu diye insanları mahkûm edebilmektedir. İslam’ı ve müslümanları mevcut politika çarşısının elemanı gibi görmek buzağıyı tanrı edinenlerden olmak demektir.

Ve son olarak Suriye’de İslam’ın egemen olması için elimizden geleni yapmalıyız.