Sana aşık olmakla başladı herşey...Olmuyacak nedenlerle avutmaya başlamıştım kendimi.Seni o kadar seviyordum ki yanıma seni karşıma herkesi alırdım.Öylesine tutulmuştum ki sana kimi zaman nefes almayı bile unutuyordum...Gözlerine her baktığımda senin gözlerinden alamıyordum gözlerimi.Bana her bakışında kalbim değişik atmaya başlıyor,yüzüm kızarıyor ama ben sana bakamıyordum.Çünki ben senden utanıyordum...Hep ana layık olmadığımı düşünüyordum ama sonradan farkettimki aşkta utanma,gurur diye birşey yoktur...Çünki aşkta sevdiğin kişiden bile utanırsan üzülen sen olursun.O gün gelmişti hep seni göremiyeceğim diye üzülüyordum.Seni şimdiden özlemeye başlamıştım.Seni öylesine özlüyordum ki baktığım heryerde seni,yaptığım herşeyde seni görür oldum.Hep seni düşünür oldum.Kendi kendime konuşuyordum.Bir umutla bekliyordum seni ''bitecek birgün göreceğim elbet'' diyerek kendimi avutuyordum.Görsem ne olacaktı ki daha seni sevdiğimi bile söyleyemeden görsem sana ne diyebilirdim ki bir ''Merhaba'' mı ? Aslında o merhaba bile yeter bana...Yeter ki senin mutlu olduğunu göriyim.Önemi yok hiçbirşeyin.Ben bile önemli değilim.Sen gülünce kalbimde kelebekler uçuşuyor.Evet aşk bazen kıskanmaktır Herkesten,herşeyden...Sahiplenmektir.Ve o an gelir. Seni göreceğim diye sevinirim.Görürüm ama konuşamam nedeni yok korkuyprum...Seni üzmeye.

Mehmet KARABACAK