Ağlamak denince, çocukluğum gelir hep aklıma, birde dedemin ölümü.
Anne ve Babamdan bir şeyler ister, almadıkları zaman ağlarıdm, bu idi tepkim, bu idi silahım, bu idi onlara karşı çaresizliğimi anlatışım.

Birde canım yanınca ağlardım, hani bir diken batar ya elinize kırmızı kanı gördüğünüzde çocukluğun verdiği korku ile ağlamak. Ya da kırık notlarla dolu bir karne ile eve gitme korkusu, derken liseli bir gencin karşılıksız sevme kabusu. Bu idi ağlamalarla tanışmışlığım, sebeplerim. Bunlardı ağlamaktan anladığım, göz yaşı döktüğüm.

Hz. Ebu Bekir (R.a.) atfedilen çok hoş bir söz gelir hep aklıma. “Hayatta ağladığım nice şeyler oldu, gün geldi ağladığım şeylere ağladım.”

Değerli kardeşlerim, Peygamberimiz (s.a.v.) en çok neye ağlardı biliyormusunuz? Ümmeti için ağlardı.
Bir gün Cebrail (a.s.) gelip cehennemin dehşetini anlatıp, ya Resulallah ümmetinin büyük günahkarları bu cehenneme girecek deyince Peygamberimiz, o kadar ağladıki, cebrail de ağladı. Kaç zaman secdede gözyaşları sakallarını ıslatarak, “Allahım ümmetimi istiyorum, ümmetimin büyük günahkarlarını istiyorum” diye gözyaşları döktü.

Biricik üstadımın vâzu nasihatlerinde “Ümmeti muhammedin gözyaşı eksikliği var” sözünü düşünüyorum. Resulullahın (s.a.v.) Bize olan şefkatini, merhametini, ümmetimi istiyorum diye rabbine ağlayarak yalvarmalarını anlıyorum.

Ne Rabbimize layık olabildik, ne sana ya Resulallah, Ne Hakkıyla kul olabildik, ne ümmet, Ya Resulallah.

Şimdi itiraf zamanıdır, Anamız babamız sana feda olsun ya Resulallah derken, dilimizin sahabe-i kiram kadar samimi olup olmadığının muhasebesini yapma zamanıdır.

Güzel ahlakı tamamlamak üzere gönderilen seni, övgü ile bahsederken, o güzel ahlaktan nasipsizliğimize ağlama vaktidir.

Sabrını, tahammülünü göğsümüz kabararak anlatırken, din kardeşimize, ailemize, yakınlarımıza sabırsızlığımıza yanma vaktidir.

Sevgi sembolü bir peygambere sahipken, sevgisizliğimizemi yanalım, yoksa sevgi bedel ister diye cesur sözler söylerken, o bedele yanaşmayışımıza ağlama vaktidir..

Duygularımız o kadar karışıkki, söylediğimiz Hiçbir sözün samimiyetine inanmamaya başladık ya resulallah.

Ama en iyisi ağlamak heralde, sana layık adam gibi bir ümmet olamamanın ızdırabı ile, ardından göz yaşı döken Kusva gibi , minberini değiştirdiğinde ayrılığına dayanamayan hurma kütüğünün ağlaması ile ağlamak isteriz. Gözyaşı nasip eyle yarabbi, senin ve habinin uğrunda gözyaşı dökmeyen bu gözlerimizden utanıyoruz.

Veya Resulallah, sana üstadımın dili ile sesleniyorum.
“Sevgin ya Resulallah,
Hasretin ya Resulallah
Özlemin ya Resulallah
Aşkın ya Resulallah
Ebi ümmi fedake Ya Resulallah”