Gezi parkı olaylarının ardından haftalardır olaylar enine boyuna her yerde değerlendiriliyor. Adnan Menderes’ler, Turgut Özal’lar, askeri darbeler, AKP’nin finans politikaları, işçi konusundaki düzenlemeler… Ülkenin ve AKP’nin geçmişi ve bugünü ayrıntısıyla irdelendi her iki tarafta da. İki taraf diyorum, çünkü bana göre iki taraf var bu konuda. AKP gibi bir muhafazakar hükümete karşı tahammül gösterilmeyeceğini düşünen postal yalamaya alışmış sözde Cumhuriyet bekçileri ve halkın isteklerine saygı duyan Demokratlar.
Peki, biraz hayal gücümüzü kullanarak AKP’nin bugün itibariyle devrildiğini, yapılmaya çalışılan ‘halk hareketinin’ başarılı olduğunu düşünelim (üç beş bin kişinin isteğiyle yüzde elli oy almış partiyi devirmeye çalışıp da adına halk hareketi demek, kendisi haricinde düşüneni insan yerine bile koyamamak demektir) . Bu ‘devrim!’ ardından muhtemelen SSK’yı senelerce zarara sokmuş ve bir SSK’yı yönetememiş olan Kılıçdaroğlu gibi, Abdullah Öcalan ile PKK kamplarında resimleri olan İşçi Partisi başkanı Doğu Perinçek gibi birisi devletin başına geçecek. Ardından da Cumhuriyet bekçisi! Kenan Evren gibi her bulduğunu öldürtmek, fişlemek, katletmek suretiyle güzelce bir temizliğe girişecek. Böylece biraz olsun Cumhuriyetimizin nuruyla aydınlanmış ve aramızdaki yobazlardan kurtulmuş olacağız. Hain ve yobaz! Tayyip Erdoğan’ı da Menderes gibi asarız, Vahidettin gibi beş parasız süreriz ya da iyi zamanımıza denk gelirse 2. Abdulhamid ya da Kazım Karabekir gibi ev hapsinde yaşamasına izin veririz.
Bu halk hareketiyle! iktidara gelip de Cumhuriyetimizin nurunu tekrar parlatmaya başladıktan sonra ilk başta hemen zarar gördüğümüz günlerin acısını çıkarırız. Laik denilen bu ülkede devletin dine karışmaması lazımdır, zaten İslam haricindeki dinlere de karışılmaz ama bu devrim! ardından ezanı yine zorlayarak Türkçe okuttururdu bunlar. Ardından bu Cumhuriyet bekçileri! “haydi kızlar okula” kampanyalarıyla senelerce onc a emekle okula gelmiş kızları üniversite kapısında karşılardı. “Ya kafanı aç ya da okula gelme” derler, okumaya ve cahillikten kurtulmaya inat etme gibi bir cürret gösterenleri joplarlardı. Ertesi gün gazetelerde o kızları da terörist gibi gösterip bu cürrete verilen cezayı tamamlarlardı.
Ardından bu devrim! İslam’ı öğrenmeye çalışan toplulukları birer ikişer yıldırır, hapislere doldurur, cahillikten ve yobazlıktan! arındırırdı ülkeyi. (Bugün açıklanan üniversite sonuçlarında birinci çıkan arkadaş da bir yobaz!. Tıpkı bu ülkenin çocunluğu gibi… Bunca Kemalist varken senin ne haddine diyen olmamış hiç)
İçeride bu düzenlemeler yapılarak ayyaş, pardon aydın! gençler, yetiştirilmeye çalışılırken dışarıda da birçok yenilik yapılırdı elbet devrimci hükümet tarafından. Faizlerle, enflasyonla halkın cebinden alınan paralar Siyonistlere akmaya başlayınca AB’ye girme umutlarımız da artardı. Çökmek üzere olan Avrupa Birliği’ne girmek için yine kültürümüzden bir şeyler feda edip onlar önünde boyun bükerdi bizim Antikapitalist ve batı karşıtı hükümetimiz. Bu sırada yobaz! Ortadoğu’ya da sırtımızı dönerdik. İhracat ile kazandığımız onca paranın kesilmesi çok da önemli olmazdı bizim devrimci hükümet için. “Siz Osmanlı gibi mi olacaksınız” diye azarlamasın Siyonist ağabeyleri yeter onlara. Ardından kimyasal silah kullanması ve Müslümanları kesmesi için can dostumuz! Esed’e para falan verirlerdi herhalde.
Ardından bir gün gelirdi. Bunların dedeleri İnönü’ye baskı yapıp da Demokrasi’ye ve çok partili hayata geçmesini emreden ağabeyleri gelip de bunlara emrederdi Demokrasi’yi. Yine mecburen sandık koyarlardı milletin önüne. Şimdiye kadar sürekli olduğu gibi yine GERÇEK HALK çıkardı sandıktan. İntikam falan da almazdı onlar gibi. Onlara da hoşgörü gösterir, halka yatırım yapardı. Halka ve Müslümanlara karşı değil, Siyonistlere ve onların uşaklarına karşı duran birileri gelirdi yine.
Bu kez halkaya bir yenisi daha eklenirdi. “Menderes’i astınız, Özal’ı zehirledini, Tayyip’i kovdunuz, falancayı yedirmeyeceğiz” derdi çocuklarımız.
Sevgilerle…