Yusuf’u kaybetti ama içinde. Sarılamıyor, fecisi ölmediğinin farkında.

Her saniyesi ay hükmünde geçen yıllar sonra;

“Ya esefa ala Yusuf” dedi ve gözlerine ak düştü. Yutkunuyor, yutkunuyordu.” (Yusuf Suresi: 84)

“Ya esefa ala Yusuf”; Yusuf, Yusuf, ah Yusuf, yetti artık.

Esefa; gam, hüzün, hicran, hasret… Hasretle yanmıyor bu daha cehennemî.

Hicran dışarıda durup yakmıyor gönlü. Bizzat yakan ve yakılan kalbi.

Kalbi ile hem dem. Kalbi; Yusuf artık. Küçük Yusuf uzakta evladı Yusuf sinesinde. Yüreğine sesleniyor: “Yusuf, Yusuf, ah Yusuf, yetti artık.”

“Eee artık yeter Yusuf.”

Gam, gözüne de dadandı. Kördü. Çevresi tarafından ise divane…

Ağlıyor, ağlıyor, ağlıyor…

Hz. Muhammed (sav) oğlu öldüğünde; “Kalp hüzünlenir göz yaş döker” buyurdu. Kızı Ümmü Gülsüm’ün kabrinin başında ağladığının herkes şahidi.

Cebrail (as) der ki: “Yakub’a yüz şehit sevabı var. O, Allah’a bir an suizan etmedi.”

Ama…

Lakin derler ki; Yakub’a şu ayet inmediğinden perişan oldu:

“Onlar başlarına bir musibet geldiği zaman: “Biz Allah’a aidiz ve sonunda O’na döneceğiz” derler.” (Bakara Suresi: 156)

Bu ayet mi?

Her şey ve her yer Allah’ın… Ama gamı olana…

“Ya esefa ala Yusuf” diyene…

Dönüş Allah’a diyor. Her yer O’nun iken.

Allah, musibetten kendini uzak tutuyor.

Acı; imtihanın cilvesi fakat Allah’ın şanından değil.

O, kullarına hep güzellik hep mutluluk verir.

Sabreden… Allah’a hüsn-i zan ile yaklaşanlar…

Ve hep umutlu olanlar…

Sevdikleriyle ahirette buluşacağına inananlar…

Görecek…

Görecek…

Nasıl bir yaratıcıya sahip olduğunu…

Allah, verecek, verecek.

Hep verecek.

Yusuf’u da. Diğerlerini de.