Nur yüzlü bir yol arkadaşı gibiydi yağmur gece boyunca,duru ve sakin izledi bizi;daldıkça camı yalayan kirpiklerimizden öperek şefkatle..
Ne zaman başımızı kaldırsak orada mağrur ve sessiz ağlıyordu,eteklerinden puslu hareler saçan parlak bir türk lirası gibi,arada eflatun bir bulutun ardına gizleniyor,orada düşlerimizi mırıldanıyordu;bütün mecburiyetinden soyunmuşcasına cüretkâr..
Gece boyunca ilham verdi hepimize,bayram şekeri tadında,ilk öpücük heyecanında. Ve eski bir şarkı olup yerleşti dilimize; "dün gece mehtaba daldım hep seni andım/öyle bir an geldi ki,mehtabı... sen sandım." Aydınlık yüzü keder bulutlarıyla gölgelenirken gözümüzü semaya dikip paylaştık,düşsel sancılarımızı. Oysa ki izahat ne kadar da kolaydı,konu aşka gelince..
Gördünüz ya yok bu yazının mesajı..
Sadece yalnızlığa övgü için yazıldı..
-O yalnızlık ki,yoldaşı gece yarısı hasretliklerimin,ilhamı sevda sözcüklerimin..
-O yalnızlık ki,yüz yılda bir aralanır yüzü..
Eh! Haketti uzaklardan bu kadarcık sözü...

'bakakaldım düşlerimin peşinden..
-ne gözümü alabildim...
-ne de göze alabildim...


Islak düşler,kuru avuntular.. (1)
6 Ekim Cumartesi/12
02:35/Bişkek