Korna sesleri geliyor kaldırımlardan..evet burda arabalar kaldırımlardan gidiyor..Yollara düşmüş insanlar nereye gittiğini bilmeden..Çevrede sessizlik..ortalık tenha..gözler arayışlarda..Çevreye bakarken rastlıyorum birtakım insanlara,araçları amaç haline getirmiş bî-çareler..Göz çevirirken onlardan gün yüzüne çıkmış gece ayinlerine tanık oluyorum,gariptir umursamaz tavırdalar hepsi...Aslında en kötüsüydü belkide gizliliklerin normalleşmesi kimse itiraz etmiyor görmezden geliyor onları..bense sessiz takibimi sürdürüyorum, nahoş kaldırımların yollarla birleşen ince çizgilerinde..ağır adımlarla ilerliyorum,bir yandanda kendi varlığımdan habersiz varlıklar aleminde dolaşıyorum.Gümüş kaplı nilüferler dolanıyor kör karanlıklarda ayaklara, içi boş nilüferler..Herkes görünüşe aldanıyorlar oysaki gümüş olan tarafı sadece dışları,belki birkaç yağmurda kararacak kadar ince...Her şey basitleşmiş karanlık bürümüş gözleri..Kül karası baharlarda son ıslığı çalıyor rüzgar,içi tutuşmuş yaz akşamına son fırsat dermiş gibi...Son bir umut göz gezdiriyorum boş kaldırımların en kalabalık köşesindeki yalnızlığa,belki diyorum içindi umutları da olan küçük hayalleri vardır...Belki hala yaşıyordur...Çevresindekiler gibi modern hayatın, monoton programlanmış robotlarına dönüşmemiştir! Belki hala düşünüyordur bakıp tebessüm ediyordur...Yanmış közler arasında küçük bir filiz arıyor gibiydim.Son bir umut...küçük bir kaç adım...gözlerine baktım...evet hüzünlüydü.Bu manzara karşısındaki mutluluğum tebessümünü görmemden daha büyüktü..Çünkü hüzünlüydü!...Hüzünlüydü çünkü canı yanmış, üzülmüş,düşünmüştü..Yani hala kalbi körelmemişti.Yani dışa karşı maske takıp tekdüze davranan sahte robotlardan değildi! Mutluydum...Demek ki ateş içinde filiz,karanlık içinde ışık doğabiliyormuş.Demek ki kıvılcımlar fışkıran lavlardan küçük nergisler açabiliyormuş...
Ahh umut ne güzel şeydir aslında...
Yaşama bağlar,koparırcasına...