Günümüz de bilgiye ulaşmanın yolları o kadar kolaylaştı ki artık nereye baksanız bir alim(!) görüyorsunuz. Bu alimler(!) her konuda fikir beyan eden ve takvim yaprağını doldurmayan bilgileriyle serseri mayın gibi gezen tiplerdir. Savundukları fikir en son konuştukları kişinin ya da en son okudukları kitabın veya en son izledikleri tartışma programındaki çenebazlardan birinin fikirleridir.

"Delik demir çıktı mertlik bozuldu" demişti şair ve bugün "Google çıktı talebelik bozuldu" dememek namümkün. Bilgiye bu kadar çabuk ulaşıldığında - ki bunları çoğu doğru bilgi değildir- zihin bulanması yaşıyoruz. Doğruyla yanlışı aynı anda alan ve bunları ayırt etmeyen dimağlarda yanmalar istifralar başlıyor.

İşte bu istifraların boşaltım yerleri Facebook, Twitter gibi sosyal paylaşım siteleri. Tam da bundan sonra başlıyor minik alimciklerin klavye mücahidlikleri. Herkeste birilerine laf vurma yarışı, altta kalanın canı çıksın psikolojisiyle yazılan yazılar paylaşılan sözler ve tabiki bunun doğal sonucu gündemin manipüle edilmesi. İt iziyle at izinin birbirine karıştığı bu paylaşım ortamlarında bize düşen iyi bir bilgi süzgecine sahip olmamız.

Ve unutmamak lazım ki artık bu yüzyılda bilgiye ulaşma sıkıntımız yok. Bundan 200 yıl önce bir alim herhangi biri bi konu hakkında yapacağı bir araştırma için kilometrelerce yolu günlerce belki haftalarca ve hatta aylarca katedip istediği birkaç bilgiye ulaştıktan sonra ortaya bir eser çıkarabiliyordu.

Profesör yaşı 60 yaş civarı gelirdi bizlere küçüklüğümüzde. Neden çünkü geç ulaşılan bilgi ancak sentezlenip ortaya yeni bir eser konabiliyordu. Oysa şimdilerde hangi televizyonu açsak 40 lı yaşlarında Prof.lar görmemek içten bile değil. Evet düne kadar zihinlerimizdeki kır saçlı, kalın camlara sahip gözlüklü Prof.ler yok artık. Mesele artık bilgiyi yorumlamakta, analiz etmekte ve ortaya yeni savlar koymakta. Bunun için önerim şu;

"Fikir Çerçiliği" yapmayı bırakıp bilginin üreticisi olalım. Evet zaman ve emek isteyen bu iş için YİTİK değil YİĞİT olmak lazım.