geceleri ağlasanda
gündüzler gülmeyi öğretiyor insana
geceleri dar gelsede alışıyor

gündüzün neşel güzel güneşindende
gecenin karanlık yüzündende
nasibini alıyor insan
ne sadece gülmek yetiyor
nede sadece ağlamak yetiyor
sevmek yetmiyor
geceleri sevgini kamçılamak da yetmiyor
gündüzleri sevgini ilan etmn gerekiyor
yoksa gündüzün güneşide neşeside teğet geçiyor

,
hani üsdat demiş ya
'insan bu su misali akar ya'
işte insan bazen su misali bir vadide toplanıyor
akamıyor bir yöne doğru nereye gitse düzlük

akacak yol yok gidecek yön yok
geri geliyor vadiye ilk girdiği yere
ve o an kalkalıyor
öylece geceyi bekliyor
gelsin ki gece karanlığında kayboluyum diye..