İMTİHAN

Her zamanki gibi yeni bir gün geldi çattı.Bembeyaz bir sayfa açılmıştı yine ve o gün yaşananlar serpilecekti heyecanla,bazen umutla,bazen de hüzünlü bir şekilde o sayfaya.Yeni güne girilmişti girilmesine ama bir önceki gün hüzün doluydu.Gözyaşlarıyla dolmuştu o sayfa.Canım dediği,bağrına bastığı ve sonsuza dek seveceği kadın terketmişti.Dünü hatırlamak bugünü dünüyle doldurmak istemiyordu.Herşey yeniydi,gözüne uyku girmemişti ve gecenin bir yarısı fırlamıştı yatağından.Buğulu camı sildi,dışarıyı seyretmeye başladı.Evin içerisi sıcaktı fakat dışarısı buz gibiydi,her yer bembeyazdı ve göz gözü görmüyordu.Üşüyordu kahramınımız,ruhu titriyordu,hüzün doluydu içerisi.Ağlamak istiyordu lakin ağlayamıyordu,içine atıyordu gözyaşlarını..Yardım edecek kimsesi de yoktu,ailesini yıllar önce bir kaza sonucunda kaybetmişti.Kendisi yara almadan kurtulmuştu bu kazadan.Buna üzülmeli mi yoksa sevinmeli miydi kendisi de öğrenememişti geçen yıllara rağmen.Bir tek sevdiceği vardı,çok seviyordu,O da bırakıp gitmişti.Yapayalnızdı artık,pencerenin önünde lapa lapa yağan karı izlerken uyuya kaldı.

İlk tanıştıkları günün sabahında işe gitmek için evden ayrılmıştı.İşe biraz geç kalmıştı,malum bekar eviydi ve her yer dağınıktı.O gün giyeceği kıyafetleri zar zor bulmuştu.Patronun kendisine kızacağı endişesiyle ve sürekli gözü saatte koşturuyordu otobüs durağına doğru.Acele etmesine rağmen yetişemedi otobüse ve 20 dakika bir sonraki otobüsü beklemek zorundaydı.Kendisinden başka kimse yoktu durakta fakat kader bu ya seveceği kadın geliyordu durağa.Kahramanımızın hayalindeki kadındı,esmerdi ve deniz mavisi gözlere sahipti.İlk bakışta Aşk’a inanıyordu ve nitekim öyle de oldu.Görür görmez kendinden geçmişti,kışın ortasında baharı yaşıyordu sanki.Sıcak bir ses tonuyla ve utangaç bir tavırla “merhaba” dedi.Dile kolay geliyor fakat bunu söylemek için çok düşünmüştü,ikinci otobüsünü de kaçırmıştı.Kahramınımızın Aşık olduğu kadının ismi Ayşe’ydi.Ayşe de Aşk’ın büyüsüne kapılmıştı o an.Hayalini kurduğu adamla karşılaştığını kalbinde hissediyordu sanki.Tutulmuştu adeta,konuşmak istiyordu fakat konuşamıyordu belki de ilk adımı karşıdan bekliyordu.Kahramanımız uzun uğraşlar sonunda tanışmıştı Ayşe ile.O gün başlamıştı Aşk’a yolculukları.Çok mutluydular adeta tüm sorunlar ortadan kaybolmuştu.Günlerin nasıl geçtiğini anlamıyorlardı.Kahramanımız dünyada cenneti yaşıyordu sanki.Sevdiği kadın yanındaydı ve yalnız değildi.Hüzün dolu yıllar geride kalmıştı,artık hiç üzülmeyecekti,gözyaşı dökmeyecekti.Günler günleri kovaladı.Aradan 2 yıl geçmişti,birbirlerini çok iyi tanımışlardı.Evlenmek istiyordu kahramanımız,güzel bir evlenme teklifi etmeliydi Ayşe’ye.Ama bir sorun vardı,Ayşe evlenmek istemiyordu.Aslında istiyordu ama sevdiği adamı üzmek istemiyordu.Ayşe’nin amansız bir hastalığı vardı ve çok yaşamayacağını söylemişti doktoru.Aşık olduğu adam geçmişte çok üzülmüştü,derinden sarsılmıştı ailesini kaybettiğinde.Ayşe bunu biliyordu ve Ona bu acıyı tekrar yaşatmak istemiyordu.Onca geçen güzel güne yazık olacaktı belki ama kararı kesindi.Hayır diyecekti,ne kadar zor bir durum olduğunun farkındaydı ama nasıl diyeceğinin farkında değildi.Bir yandan kahramanımız yapacağı süprizi hazırlamıştı.Ayşe’nin en sevdiği mekanda,kız kulesinde yapacaktı evlenme teklifini.Çok heyecanlıydı o gün.Ayşe ile buluştular,herşeyin farkındaydı fakat hissettirmiyordu Ayşe.Kız kulesine sandal ile geçmişlerdi.Hava muhteşemdi,her yer cıvıl cıvıldı.Deniz masmaviydi,akşamüstüydü,Güneş batıyordu yerini Ay’a bırakıyordu.Kahramanımızın içi kıpır kıpırdı,mevsim kıştı fakat bahar havası vardı o gün.Herşey güzeldi ama Ayşe’nin o güzel yüzü gülmüyordu,evet demek istiyordu hem de çok istiyordu,güzel günler geçirmişlerdi.Hayatının Aşk’ını bulmuştu,ama Onu üzmek istemiyordu.İstemese de hayır demek zorundaydı ve öyle de oldu.Hayır demişti.O koskoca 2 yıl tarih olmuştu,mutlu günlerin üzerine karanlık çökmüştü.Olan olmuştu,kaderin önüne geçmek imkansızdı,yazılmıştı bir kere.Olacaktı bu ayrılık.Hüzünlü bir şekilde sessiz sedasız kız kulesinden ayrıldılar,evin yolunu tutmaya başladılar.Kahramanımız evine bıraktı Ayşe’yi,o gün son görüşüydü.Sarılmak istiyordu,doya doya öpmek istiyordu ama bitmişti.Sevdiği kadın gitmişti hayatından.Yine yalnızdı,ağlamak istiyordu ama ağlayamıyordu.İçine atıyordu.Sessizce ayrıldı Ayşe’nin evinin önünden.Topladı hayallerini,gökte seyrettiği yıldızları ve kırılmış olan kalbinin parçalarını.Yağmurlu havada ıslanmış olan yola aldırmadan gidiyordu.Dönüp bakmıyordu arkasındaki hüzün dolu sokaklara.

Birden gözlerini açtı kahramanımız.Eski günleri görmüştü rüyasında.Dünü hatırladı,hüzün dolu o dünü tekrardan hatırladı.Gönlünü sunmuştu Ayşe’ye,bir ömür hayal etmişti onunla cennetteki gibi.Ama Ayşe gitmeyi tercih etmişti,üzmek istememişti Aşık olduğu adamı.Ona eskiyi,kendi acısıyla tekrardan yaşatmak istememişti.Bilmiyordu bunu kahramanımız.Neden hayır dediğini bilmiyordu Ayşe’nin.Kafasındaki binlerce soruyla tutmuştu evinin yolunu.Bitsin istiyordu bugün,bir rüya olsun istiyordu.Yaşananlar gerçekti,acı bir ayrılık yaşamıştı.Alışıktı ayrılığa,hiç yabancı gelmemişti.Yeniden o eski ve yalnız günlerine geri dönmüştü.Tüm bunları düşünürken,Ezan okunmaya başladı.Sanki tüm sıkıntısı gitmişti.Ezanı dinlerken içi huzur ile dolmuştu.Hiç kimsesi yoktu bu dünyada fakat Rabbi vardı.Kaderi böyle yazılmıştı.Önce ailesini kaybetmişti,sonra sevdiği kızdan ayrılmıştı.Ama kahramanımız bunca yaşadıklarına rağmen hala dimdik hayattaydı.Tüm bunların Allah tarafından geldiğini biliyordu.Sabretmesi gerektiğinin de farkındaydı.Ezan bitmişti,pencerenin önünden kalktı ve abdestini aldı.Sonunda dayanamayıp ağlamıştı,gözleri yaşlıydı.Kolay değildi yaşadıkları fakat sabretmesi gerekiyordu.Bu dünyanın imtihan dünyası olduğunu biliyordu.İçindeki Allah inancı onu isyana değil,secdeye götürdü.Sübhane Rabbiye'l-ala, Sübhane Rabbiye'l-ala,Sübhane Rabbiye'l-ala.Su gibi akıp gitmişti sıkıntısı.Huzur içindeydi.Derdi veren Allah’tı,dermanı verecek olan da O’ydu.Umut doluydu,her zaman olduğu gibi yine sevinçle bakıyordu hayata…


-SON-