Bugün benim canım çok sıkkın, ya sizin?Aranızda ben iyiyim diyeniniz yoktur sanırsam.Ben varım diyen varsa, kesinlikle yalancıdır.Bugün büyük bir ihtimalle her biriniz ya sevgilinizden ayrıldınız, bir sevdiğinizi kaybettiniz, iş bulamadınız, reddedildiniz ya da sevdiğiniz kız size abi dedi…

Şöyle etrafımıza baktığımızda hastalıklı beyinlerin ürünleri olduğumuzu anlamakta zor değildir.Şu an yaşam tarzınızda, karakterinizde, okuduğunuz okul da dahil hastalıklı beyinlerin size biçtiği kaderdir.Ne zaman kendi kararınızı verdiniz?Ne zaman baskılara boyun eğmeden bir şeyi yapabildiniz?Küçüklükten beri almış bir gelecek kaygısı gitmekte.Ölüm gerçeğinin olduğu bir dünyada ev ve araba almak hastalıklı bir mekanizmanın kararı değil mi sence.Şu an kimse bana karışamaz diyen aslanımsı kekeleri de duyabiliyorum.Bazen hastalığın seni kaldırımda aynı renkteki parke taşlarına basmak için iki adım atma takıntısına sürükleyebilir.Bu takıntın yüzünden parke taşlarıyla onurlandırılmış kaldırımlar kabusun bile olabilir.Aynanın karşısına geçer kepçe kulaklarına küfür eder onu kapatmak için garip teknikleri icat edebilirsin.Kimimizde iş bulamama triplerine girer ‘Eyvah hayatım karardı’ gibi sikimtonik vesveseleri motora işletiriz.O anda eser sahibin devreye girer.’’Ben senin yaşındayken tuğla fabrikalarında çalıştım.Tüp taşıdım onuncu katlara.’’der. Kısıtlı hayal biriminin nadide örneği olarak kabuslarını süsler bu tür varlıklar.Küçüklükten beri cin hikayeleriyle büyüdük.Cinleri anlattılar.Korkunç, boynuzlu, siyahımsı öcü varlıklar.Geceleri uyumadan onların sesini duyduk. Oda içerisinde gelen tıkırdıları onlara bağladık.Ayak sesleri duyup tek yaşanılan evde birinin yürüdüğünü hissettik.Garip sesler canlandı zihnimizde.Sen bir şey düşündüğünde sana ‘yap şampiyon’ diye cevap verdi her seferinde.Yapıyordun.Ama yine sonu fiyaskoydu.Boş olan karşı daireden sesler geliyordu.Anlatılan herhangi bir konuya fütursuzca gülen kadın sesi.Kafanda oluşturduğun senaryo düzenli bir yol alıp devam etmekteydi.Uyanıp kahvaltı yapmaya karar verdin.Ekmeğin içinde bulunan her şeyi böcek zannettin.İştahın kaçtı ve dışarı çıkmaya karar verdin.Aynanın karşısına geçtin ve saçlarına küfür etmeye başladın.Yıkadın ve fönledin.İstediğin şekile girmedi.Saatlerce uğraştın ve çıktın.Çıktığında karşına gelen ilk arabanın camına aptalca eğilip saçlarına baktın.Yoldan geçen herkesin saçlarını beğenmediğini ve alay ettiğini düşündün.Bunlarda yetmedi ve yürürken seni birinin takip ettiğini düşündün hep.Sanki hep peşindeydi.Nereye gidersen arkandan seni gözetliyordu.Yürümeye devam ettin ve sana olan bakışlar sıklaşmıştı.Düşüncelerin farklı bir boyut aldı.Acaba burnumda sümük mü var? diye düşünüyordun.Pantalonumun düğmeleri mi açık kaldı diye baktın.Yürürken telefonun çaldı.Telefonun dinleniyordu.Arkadaşlarınla rahat konuşamıyordun.Çünkü sen önemliydin ve senin her konuşman önemliydi.Seni öldürceklerdi.Öldürdüler.Uyandığında anti-depresanlar vardı.Hepsini içti.Yalnızca içtin...

Yukardaki şizofrenik hissiyat hepimizde mevcut.Bunlardan hiçbirini ömrüm boyunca hiç düşünmedim diyen kesinlikle yoktur.Evet bugün benim canım çok sıkkın.Şimdi dışarı çıkacağım.Beni takip eden ve öldürecek adam aşağıda beni bekliyor.Onun haberi olmadan çıkmalıyım.Benim bugün canım çok sıkkın ya sizin?

RAMAZAN GÖK
ramazan.gok@aol.com