Kuleli'de bir Pazartesi sabahı bayrak töreni için iç bahçede toplanmıştık. Okul Komutanı, Öğrenci Amiri'nin tekmilini aldıktan sonra geleceğin subaylarına, arada sırada yaptığı haftalık konuşmasına başladı. Ödevlerimizi yapmanın önemini belirten ve derslerimize hazırlıklı girmemizi salık veren nutkunda, kendisinden verdiği bir örnekle konuyu geliştirdi: "Mesela ben her gece, o gün için bitirmem gereken şeyleri bitirmeden yatağa girmem. Çünkü bilirim ki ya uyuyamam ya da uyusam bile eksiklik hissiyle giderim yatağa. Yarım kalan çalışmalarımı bitirmem, isterse saatlerce sürsün, gece 2'de, 3'de uyuyayım farketmez; o gece rahat bir uyku çekeceğimi bilirim."

Yaşantımızı şöyle bir kuşbakışı gözden geçirdiğimizde, Komutan'ın bahsettiği günlük/haftalık yarım bıraktığımız şeylerin orta ve uzun vadeli versiyonlarının bize pis pis gülerek el salladığını görürüz. Daha derinlemesine farkındalık oluşturmaya çalıştığımızda ise bu yarım kalanların, günlük yaşamımızı yönlendiren içsel sıkıntı, takıntı, kuruntu, karmaşa, korku, sanrı gibi düşünsel ve duygusal temelli, derin benliğimizi oluşturan unsurlara müthiş bir etkisinin olduğunu anlarız.

Bir işe bitirme arzusuyla ya da bitirme arzusu olmadan bile başlayıp o işi kendi isteğimizle ya da önümüze çıkan engel ya da engellerden ötürü yarım bıraktığımızda, farkında olsak da olmasak da kendimize başarızlık hissini aşılamış oluyoruz. Çünkü çoğu zaman süreç nihayetlenmediği için o işten bir sonuç alamıyoruz. Bu durumda bilincimize/bilinçaltımıza sinsice "Sen zaten hiç bir şeyi beceremiyorsun." diye mesaj gönderiyoruz. Bu mesajlar bir, iki, üç, dört olduğunda artık özgüvenimizi yitirmeye başlıyoruz demektir.

Çözüm çok basit ve bir o kadar da zor olabilir duruma göre. Zor olabilir; süreci tamamlamak uzun zaman alabilir ve uzun uğraşlar gerekebilir. Ama çözümde basit olan şudur ki: Yarım kalanların bizim işimizi bitirmeden bizim onları bitirmemiz lazım.