Koca bir “herkes” tanımının içinde küçük bir yer edindirilmişken sana,
Ve sen istemeden,hatta hiç sorulmadan sana,onlar çoktan sahiplenmişken senin de onların bir parçası olduğunu...
Yalnızlık uzak liman gibi görünür gözlerine;ulaşamazsın…

Sıkılınılası ve kasvetli bir şeymiş gibi bakarken çoğu,yüreğinde ki ben ile dertleşmeye...o paha biçilemez huzur dakikalarını özlemle çekersin;özlemeyi çoktan unutmuş benliklerin içinde…

Sen dışındakileri görmezden gelmek değildir yaptığın.Ya da sandıkları gibi kapalı değildir gözlerin "toplum" denilen kutsallaştırılmış yapının acılarına,sevinçlerine ve değerlerine.
Bilmezler,sandıklarının aksine onlardan daha çok çabalarsın onların kuşattığı o "toplum" için.

Sen bilirsin;ayrı ayrı bedenlerde yaratılmış olman boşuna değildir...Farklılıkların vardır seni sen ve insanı insan yapan.

Ve bilirsin Nefis denilen şeyin arzularının,irade ile şekillendiğini…

Farkında olmak güzeldir;kalıplara sığdırılmaya uğraşılmış yığınların içinde ki kasvetin ve yıllardır süre gelmiş bıkmışlıkların...

Kim tarafından yetkilendirildiklerini ve kim olduklarını dahi bilmediğin toplum mühendislerince "ayrık otu"sundur belki…
Ama sen yine de bilirsin “dört yapraklı yonca”dır kendi olabilmiş yüreklere yüklenmesi gereken anlam...

Kendini arayanın huzurudur yalnızlık ve kendini bulmuş olanın mutluluğudur toplum adına içinde barındırdığı umut.

Sen istedin diye olur her şey,
VE sen istedin diye
Tanrı avuçlarına bıraktı yalnızlığı,tüm merhametiyle…


EYVALLAH!